Από το Σαράγεβο το 1914 έως το Μόναχο το 1938, οι ιστορικές αναλογίες παρέχουν ένα γνωστικό βραχυκύκλωμα που μας βοηθά να κατανοήσουμε πολύπλοκα θέματα, επιτρέποντας στους διαμορφωτές πολιτικής να λαμβάνουν αποφάσεις με ελάχιστο επίπεδο πρωτογενούς ανάλυσης. Σε καμία περίπτωση δεν είναι πιο ορατή αυτή η τάση από ό,τι στη μελέτη των σχέσεων Κίνας-ΗΠΑ, όπου μια εναλλασσόμενη συντροφιά σχεδιαστών έχει επιδιώξει να κατανοήσει και να διαμορφώσει την πιο σημαντική διμερή σχέση του κόσμου μέσω της αναφοράς στο παρελθόν. Αλλά σε περισσότερες περιπτώσεις, οι άμεσες – και καταρχάς δυτικά-εστιασμένες – ιστορικές αναλογίες έχουν αποδειχθεί πιο πιθανές να αποσκοπούν στο να αποκρύψουν και να μπερδέψουν παρά να φωτίσουν και να καθοδηγήσουν τις εκτιμήσεις των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας. Τι είναι ακόμη πιο ανησυχητικό, επειδή οι πιο συνηθισμένες αναλογίες προέρχονται από τους πολέμους του παρελθόντος, η αντιστάσεις τους αντίστοιχη έλξη κινδυνεύει να δημιουργήσει έναν αυτο-εκπληρούμενο δυναμικό που επιτάσσει τις χώρες να πλησιάσουν περαιτέρω προς τη σύγκρουση.