Το νησί της Τήνου στην Ελλάδα έχει εδώ και αιώνες φημίσεις για τα μάρμαρα του και την τέχνη της γλυπτικής από μάρμαρο.

Οι Έλληνες, οι οποίοι θεωρούνται οι πιο ανώτεροι γλύπτες της αρχαιότητας, προτιμούσαν την απαλότητα του μαρμάρου όταν δημιουργούσαν λεπτομερείς γλυπτά είτε θεών είτε ανθρώπων. Η ομοιόμορφη υφή του επέτρεπε την αναπαραγωγή λεπτομερειών με μικρά περιθώρια σφάλματος.

Τα αρχαία ελληνικά μάρμαρα ενθυμίζουν τη φαντασία μας, όπως και τα Μάρμαρα του Παρθενώνα (π. 447-438 π.Χ.), το εκπληκτικό Νίκη της Σαμοθράκης (190 π.Χ.), η ανακάλυψη της Αθηνάς του Βαρβακείου (200-250 μ.Χ.) και η εντυπωσιακή Αφροδίτη της Μήλου.

Τι είναι αυτό που κινεί τα συναισθήματά μας για αυτή την πέτρα;

**Η Τέχνη του Μαρμάρου από την Τήνο**

Αν βρεθείτε στους Εθνικούς Κήπους της Αθήνας κοντά στο κτίριο Ζαππείον, θα δείτε αρκετά γλυπτά από μάρμαρο που βρίσκονται ανάμεσα στα δέντρα.

Υπάρχει ο Χωροθραύστης, (1908) του διάσημου Έλληνα γλύπτη Δημήτριου Φιλιππώτη (1839-1919), εγκατεστημένος στους κήπους από το 1958. Το Νέο Σίκαλης είναι επίσης εκεί, ακόμα τελείως ρεαλιστικό παρόλο που δημιουργήθηκε το 1870.

Εναλλακτικά, ίσως βρεθείτε να περιπλανιέστε γύρω από το Πρώτο Νεκροταφείο της Αθήνας, όπου θα δείτε πολλά όμορφα και σοβαρά έργα των πρώιμων γλυπτών από μάρμαρο του 19ου αιώνα, όπως η Κοιμώμενη Γυναίκα (1878) του Γιαννούλη Χαλεπά (1851-1938).

Την ημέρα, είναι καλύτερα να φοράτε γυαλιά ηλίου ενάντια στο λαμπερό μάρμαρο που περιέχει αντανακλάσεις του ήλιου. Παρόλα αυτά, όταν αγγίζετε τη λαμπρή λευκή επιφάνεια, λάμπουσα σαν να ήταν ζωντανή, αισθάνεται αναπάντεχα δροσερή και απαλή.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς και ο Δημήτριος Φιλιππώτης είναι δύο τεχνίτες από την Τήνο από το χωριό του Πύργου, ή όπως αναφέρεται περιστασιακά, του Πανόρμου. Κάπου στην αίθουσα, μπορείτε σχεδόν να φανταστείτε τους κύκλους σαν καμπάνες στον Πύργο που δίνουν ζωή στο μάρμαρό τους – αφού αυτό είναι το μέρος όπου γεννήθηκαν οι ίδιες οι ψυχές των άγαλμάτων.