Η διεθνής νομολογία ως μια πειθαρχία και πρακτική έχει μια μακρά εξέλιξη που έχει διαμορφώσει την κατανόησή της και τη χρησιμότητά της σήμερα. Αυτή η ανάλυση εξετάζει την έννοια του διεθνούς δικαίου μέσω των θεωριών του μεταδιεθνούς και της ετεραρχίας. Η ιδέα βασίζεται στην κατανόηση των μεταβολών παραδειγμάτων στην παγκόσμια πολιτική και τον τρόπο με τον οποίο έχουν επηρεάσει το διεθνές δίκαιο παγκοσμίως. Αυτή η μελέτη εξετάζει τη σημασία της εξήγησης των γεγονότων του διεθνούς δικαίου μέσω των θεωριών του μεταδιεθνούς και της ετεραρχίας. Με τον πολύπλοκο και διαδραστικό χαρακτήρα που έχει αποκτήσει η παγκόσμια πολιτική στο σύγχρονο κόσμο, είναι προκλητικό να εξηγήσουμε πάντα το φαινόμενο των ΔΔ μέσω των κυριότερων θεωριών των διεθνών σχέσεων (ρεαλισμό, φιλελευθερισμό, μετα-αποικιοκρατία και κονστρουκτιβισμός) λόγω της πολύπλευρης φύσης της παγκόσμιας πολιτικής σε πολλές πτυχές. Έτσι, οι δύο θεωρίες που εξετάζονται σε αυτήν τη μελέτη παρουσιάζουν μια λεπτομερή και φρέσκια οπτική για την αποδόμηση πρόσφατων θεμάτων του διεθνούς δικαίου και της πρακτικής του. Το κείμενο επικεντρώνεται σε δύο περιπτώσεις διεθνούς δικαίου: την υπόθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Νότιας Αφρικής κατά του Ισραήλ και την υπόθεση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας.
Category Archives: Articles
Θεωρίες συνωμοσίας και η αντιδραστική διεθνής
Πολλές επιστήμες των κοινωνικών επιστημών έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν την ανάπτυξη ακροδεξιών πολιτικών κινημάτων που αντιτίθενται επίσης στη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση του καθημερινού εμπορίου (Mudde 2007; Akkerman et al 2016; Greven 2016). Η Διεθνής Σχέσεων δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς οι ερευνητές έχουν αρχίσει να επικεντρώνουν την προσοχή τους στον τρόπο με τον οποίο η σχέση μεταξύ των κρατών προκαλείται και αναδιαμορφώνεται από τις ενέργειες δεξιών πολιτικών προσώπων όπως η Marine Le Penn, ο Viktor Orban και ο Donald Trump (Öniş και Kutlay 2020; Lacatus και Meibauer 2022; Löfflmann 2022). Ίσως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεισφορές σε αυτό το αναδυόμενο σώμα βιβλιογραφίας είναι το έργο του Pablo de Orellana και του Nicholas Michelsen (2019), το οποίο έχει εξετάσει αυτό που κατέταξαν ως “αντιδραστικό διεθνισμό”. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι οι αντιδραστικοί δεξιοί ηγέτες και διανοούμενοι δεν απορρίπτουν τον διεθνισμό όπως υποστηρίζουν κάποιοι σχολιαστές, αλλά αντιθέτως παρουσιάζουν μια εναλλακτική θεωρία του διεθνούς. Οι κινήσεις που αγκαλιάζουν αυτήν την χαλαρή μορφή αντιδραστικού διεθνισμού καλούν σε μια διεθνή τάξη που χαρακτηρίζεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ διακριτικών εθνικών ομάδων που επιδιώκουν να επιβάλουν φυσικές πολιτιστικές διαφορές, σε συνδυασμό με μια απόρριψη των καθολικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και μια ανανεωμένη υποστήριξη για την ανισότητα και την εθνική κυριαρχία (ibid: 751-752). Αυτός ο αντιδραστικός διεθνισμός χαρακτηρίζεται επίσης από μια λαϊκιστική προσέγγιση στην πολιτική – τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές επίπεδο – και ένα ρητορικό στυλ που επιδιώκει να αντιπαραβάλει μια καθαρή ομάδα κοινών ανθρώπων που καταπιέζονται και κακοποιούνται από μια διεφθαρμένη ελίτ που επιδιώκει να τους εκμεταλλευτεί και να τους υποβαθμίσει (Michelsen κ.ά. 2023). Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε ήδη να παρατηρήσουμε πώς το διεθνές εμπλέκεται στην ανάπτυξη των αντιδραστικών κινημάτων και, όπως έχουν δείξει ήδη άλλοι ερευνητές, το λαϊκισμός παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη σχέση (Berlet 2012, Mudde και Rovira Kaltwasser 2017, Sanahuja και López Burian 2020).
Γνώμη – Η Άπορη Συμμαχία: Οι Ορυκτοί Καύσιμοι και ο Πόλεμος
Η εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και οι επιπτώσεις της στη διεθνή σταθερότητα και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα
Στο παγκόσμιο σκακιέρο της ενέργειας, τα ορυκτά καύσιμα έχουν εδώ και καιρό αποτελέσει ισχυρά κομμάτια, οδηγώντας οικονομίες και, δυστυχώς, γεννώντας συγκρούσεις. Οι πολέμοι έχουν διεξαχθεί για πόρους εδώ και καιρό, αλλά τα ορυκτά καύσιμα έχουν γίνει ένας κύριος παράγοντας σύγκρουσης στη σύγχρονη εποχή. Αυτή η σχέση έχει βαθιές επιπτώσεις στη διεθνή σταθερότητα, την οικονομική ασφάλεια και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί ένα τέλειο παράδειγμα των σοβαρών συνεπειών της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, λειτουργώντας ως ξυπνητήρι για την παγκόσμια κοινότητα.
Από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο κόσμος έχει παρακολουθήσει ένα έντονο παράδειγμα του πώς οι εσόδοι από τα ορυκτά καύσιμα μπορούν να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο και την επιθετικότητα. Η Ρωσία έχει κερδίσει εκπληκτικά 693 δισεκατομμύρια ευρώ από τις εξαγωγές ορυκτών καυσίμων από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο έχουν αγοράσει πάνω από 196 δισεκατομμύρια ευρώ αξίας αυτών των εξαγωγών, χρηματοδοτώντας άμεσα τον πολεμικό θησαυρό της Ρωσίας.
Τα έσοδα από τα ορυκτά καύσιμα έχουν επιτρέψει στη Ρωσία να διατηρήσει τις στρατιωτικές της προσπάθειες, προκαλώντας τεράστια ανθρώπινη κακοποίηση και καταστρέφοντας την ενεργειακή υποδομή της Ουκρανίας. Το 50% της ενεργειακής υποδομής της Ουκρανίας έχει καταστραφεί λόγω των ρωσικών επιθέσεων, οδηγώντας σε έλλειψη ηλεκτρισμού σε τουλάχιστον πέντε περιοχές από τον Μάρτιο του 2024. Η μεγαλύτερη ιδιωτική ενεργειακή εταιρεία στην Ουκρανία, DTEK, έχει αναφέρει απώλειες 85% στην ικανότητα παραγωγής ενέργειας από άνθρακα και σημαντικά θύματα μεταξύ του προσωπικού της. Αυτή η καταστροφή υπογραμμίζει την ευπάθεια των ενεργειακών υποδομών σε ζώνες συγκρούσεων και τις σοβαρές ανθρωπιστικές κρίσεις που μπορεί να προκύψουν.
Παρά τις αντιδράσεις κατά της επιθετικότητας της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι πολιτικές των ευρωπαϊκών και G7 χωρών παραμένουν αντιφατικές. Ενώ καταδικάζουν δημοσίως τις ενέργειες της Ρωσίας, αυτές οι χώρες συνεχίζουν να παρέχουν οικονομική υποστήριξη μέσω των αγορών ορυκτών καυσίμων. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας 10-16 Ιουνίου 2024, η Ρωσία εξήγγειλε εκτιμώμενες εξαγωγές ορυκτών καυσίμων αξίας 5,06 δισεκατομμυρίων ευρώ, συμπεριλαμβανομένων 2,04 δισεκατομμυρίων ευρώ σε πετρέλαιο, 1,84 δισεκατομμυρίων ευρώ σε προϊόντα πετρελαίου και χημικά, 0,66 δισεκατομμυρίων ευρώ σε φυσικό αέριο και 0,52 δισεκατομμυρίων ευρώ σε άνθρακα.
Επιπλέον, από την έναρξη της πλήρους εισβολής, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν ελεύθερα διευκολύνει τις μεταφορές πλοίου προς πλοίο στα παράκτια ύδατά τους, επιτρέποντας στη Ρωσία να αποκρύψει την προέλευση του πετρελαίου της και να αποφύγει πολιτικές τιμολόγησης. Μόνο μετά από μακρόχρονες δημόσιες εκστρατείες, ιδιαίτερα από οργανώσεις της Ουκρανίας, η ΕΕ εν τέλει περιέλαβε ένα απαγορευτικό για τις μεταφορές στο 14ο γύρο κυρώσεων, αν και σκανδαλωδώς συμπεριέλαβε μια ‘μεταβατική περίοδο’ 9 μηνών πριν αυτό τεθεί σε ισχύ. Αυτή η πρακτική όχι μόνο υπονομεύει τις κυρώσεις, αλλά βοηθά επίσης τη Ρωσία να διατηρήσει τις ροές εσόδων της, επιδεινώνοντας τη σύγκρουση. Για παράδειγμα, η Ρωσία έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ ως ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου στην Ευρώπη από τον Μάιο του 2024, μια αποκάλυψη που υπογραμμίζει με σαφήνεια τη υποκρισία των ευρωπαϊκών ηγετών που υποστηρίζουν ότι επιδιώκουν το τέλος των πολεμικών απανθρωπιάς της Ρωσίας.
Η εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα εκτείνεται πέρα από τις άμεσες γεωπολιτικές συγκρούσεις· έχει ευρύτερες επιπτώσεις για την παγκόσμια σταθερότητα και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Τα ορυκτά καύσιμα δεν είναι μόνο πηγή εσόδων για τις κράτη επιθετικά· είναι επίσης σημαντικοί συνεισφέροντες στη δαπανηρή παγκόσμια κρίση του κλίματος. Οι μεγάλες προσπάθειες για το υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) της Ρωσίας επιδεινώνουν την αλλαγή του κλίματος, κοστίζοντας στην ΕΕ πάνω από 650 δισεκατομμύρια ευρώ από το 1980. Αυτά τα μεγάλης κλίμακας έργα ορυκτών καυσίμων κρατούν τουλάχιστον 1 δισεκατομμύριο μετρικές τόνους εκπομπών CO2, ένα εκπληκτικό νούμερο που υπερβαίνει τις ετήσιες εκπομπές ολόκληρων εθνών.
Οι οικονομικές επιπτώσεις αυτής της εξάρτησης είναι εξίσου σοβαρές. Η εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο LNG, παρά τις προσπάθειες για μείωσή της, συνεχίζει να κατευθύνει χρήματα από την Ευρώπη στη Ρωσία, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες θύματα στην Ουκρανία. Από τον Μάιο του 2023 έως τον Μάιο του 2024, μόνο η Γερμανία ει
την επίδραση των κοινωνικών δικτύων στη ζωή μας
Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας και έχουν επηρεάσει τον τρόπο που επικοινωνούμε, αλληλεπιδρούμε και αλλάζουμε τον τρόπο ζωής μας. Από τη δημιουργία του Facebook το 2004, τα κοινωνικά δίκτυα έχουν εξελιχθεί σε έναν τρόπο ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
Ένα από τα κύρια πλεονεκτήματα των κοινωνικών δικτύων είναι η δυνατότητα να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους που μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα και τις ίδιες απόψεις με εμάς. Μέσω των κοινωνικών δικτύων μπορούμε να επικοινωνούμε με φίλους και συγγενείς που βρίσκονται μακριά, να μοιραζόμαστε στιγμές από την καθημερινότητά μας και να είμαστε πάντα ενήμεροι για τα τελευταία νέα και εξελίξεις στον κόσμο.
Ωστόσο, η επίδραση των κοινωνικών δικτύων στη ζωή μας δεν είναι μόνο θετική. Η υπερβολική χρήση των κοινωνικών δικτύων μπορεί να οδηγήσει σε εθισμό και απομόνωση από τον πραγματικό κόσμο. Οι άνθρωποι μπορεί να χάσουν την επαφή με τον πραγματικό βίο και να απομακρυνθούν από τις σημαντικές σχέσεις τους στον πραγματικό κόσμο.
Επιπλέον, τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να έχουν αρνητικές συνέπειες στην ψυχολογική μας υγεία. Η σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους στα social media μπορεί να οδηγήσει σε αίσθημα ανεπάρκειας και αυτοαποδοκιμασίας. Η δημιουργία μιας “ψεύτικης” εικόνας του εαυτού μας στα social media μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένο στρες και άγχος.
Παρόλα αυτά, τα κοινωνικά δίκτυα έχουν επίσης διάφορα θετικά αποτελέσματα στη ζωή μας. Μέσω των κοινωνικών δικτύων μπορούμε να ενημερωθούμε για σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις στον κόσμο, να εκφράσουμε τις απόψεις μας και να συμμετέχουμε σε διαφορετικές κοινότητες και ομάδες ενδιαφέροντος.
Επιπλέον, τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για τη διασύνδεση και τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους. Μέσω των κοινωνικών δικτύων μπορούμε να βρούμε συνεργάτες για ένα project, να ανακαλύψουμε νέες ευκαιρίες εργασίας και να διαμορφώσουμε το δίκτυο επαγγελματικών επαφών μας.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να είμαστε επίσης επιφυλακτικοί και να διατηρούμε έναν υγιή ισορροπία μεταξύ της χρήσης των κοινωνικών δικτύων και της πραγματικής ζωής. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η επαφή με τους άλλους ανθρώπους στον πραγματικό κόσμο είναι εξίσου σημαντική με την επικοινωνία μέσω των social media.
Τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την επικοινωνία, τη σύνδεση και τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους. Ωστόσο, είναι σημαντικό να χρησιμοποιούμε τα κοινωνικά δίκτυα με σύνεση και να διατηρούμε μια υγιή ισορροπία μεταξύ της ψηφιακής και της πραγματικής ζωής. Με τη σωστή προσέγγιση, τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να ενισχύσουν τις σχέσεις μας και να μας βοηθήσουν να επιτύχουμε τους στόχους μας στη ζωή.
As the Incel movement continues to grow and evolve, it is crucial to understand the potential for violence and terrorism that it poses. The attack in Toronto was a stark reminder of the deadly consequences that can arise from the toxic ideologies propagated by Incels. The use of vehicle-ramming as a tactic is not new, but the motivations behind this attack were different from those of previous perpetrators. The Incel rebellion represents a new form of terrorism that is driven by a deeply ingrained hatred of women and a desire to assert male dominance.
It is essential to recognize the danger posed by the Incel movement and to take steps to prevent further acts of violence. This includes monitoring online forums and websites where Incels congregate, as well as identifying individuals who may be at risk of radicalization. Law enforcement agencies must be vigilant in tracking and apprehending potential perpetrators before they can carry out attacks. Additionally, society as a whole must work to address the root causes of Incel ideology, including toxic masculinity, misogyny, and the objectification of women.
Ultimately, the Incel rebellion is a symptom of a broader societal problem that must be addressed through education, awareness, and advocacy. By challenging harmful stereotypes and promoting gender equality, we can create a more inclusive and respectful society where all individuals are valued and respected. It is only through collective action and a united front against hate and extremism that we can hope to prevent future tragedies like the Toronto attack from occurring.
As we reflect on the events in Toronto and the rise of the Incel movement, let us remember the victims and their families, and work towards a future where all individuals can live free from fear and violence. Together, we can combat extremism and build a more peaceful and inclusive world for future generations.
Οι Incels, ή Involuntary Celibates, αποτελούν μια ομάδα ανδρών που έχουν αναπτύξει μια εχθρική στάση έναντι των γυναικών και της κοινωνίας γενικότερα. Αυτοί οι άνδρες θεωρούν ότι η ανωτερότητά τους απορρέει από την ανδρικότητά τους και ότι οι γυναίκες δεν τους δίνουν την προσοχή που θεωρούν ότι τους αξίζει. Αυτή η αντίληψη οδηγεί σε μια σειρά από ακραίες συμπεριφορές και ιδεολογίες που εκδηλώνονται μέσα από βίαιες πράξεις και απειλές εναντίον της κοινωνίας.
Μερικοί Incels υποστηρίζουν ανοιχτά τη διάπραξη πράξεων βίας κατά αμάχων, ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλον να “πάει ER” ή να είναι “hERo” (τονίζοντας τα αρχικά του Elliot Rodger, ενός γνωστού Incel που δολοφόνησε έξι στο Isla Vista της Καλιφόρνια). Όπως ένας Incel το διατύπωσε συνοπτικά: “Αυτό είναι μια πολιτική κίνηση, φίλε. Μιλάμε για το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι και πώς πρέπει να διοικούνται, αυτό είναι πολιτική.” Αυτό που καθιστά αυτή την πολιτική κίνηση ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι ότι οι μαύρα πυρηνωμένοι Incels αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα άλλο να ζήσουν. Γι’ αυτόν τον λόγο, είναι συχνά διατεθειμένοι να πεθάνουν στις προσπάθειές τους να τρομοκρατήσουν την κοινωνία ώστε να αντιμετωπίσει την κατάστασή τους. Με την επιβολή της ιδεολογίας τους σε άλλους μέσω της διάπραξης ή της απειλής βίας, η βίαιη μισανθρωπία των Incels γίνεται έντονα πολιτική.
Ακόμα και ειδικοί στην τρομοκρατία που αρχικά ήταν επιφυλακτικοί για τον κίνδυνο που αποτελούν οι Incels, πλέον αναγνωρίζουν ότι πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τις εφαρμοστικές αρχές και την κοινότητα κατά της τρομοκρατίας. Από το 2018, το Southern Poverty Law Center (SPLC), το National Consortium for the Study of Terrorism and Responses to Terrorism (START), και η Anti-Defamation League άρχισαν να παρακολουθούν την ανδρική ανωτερότητα ως μια ακραία ιδεολογία. Τον Ιανουάριο του 2019, ένας νεαρός συνελήφθη για τον προγραμματισμό ενός μακελειού σε μια πορεία γυναικών. Την προηγούμενη ημέρα είχε δημοσιεύσει στο Facebook: “Σκοπεύω να πυροβολήσω σε ένα δημόσιο μέρος… να σκοτώσω όσες κοπέλες βλέπω.” Τελικά παραδεχτήκε την ενοχή του σε μια κατηγορία για απειλή προσπάθειας τρομοκρατίας, σε ϭειν που μπορεί να είναι η πρώτη καταδίκη για τρομοκρατική πράξη στις Ηνωμένες Πολιτείες που οφείλεται σε ιδεολογία Incel. Το 2020, ένας έφηβος που αυτοαναγορευόταν Incel κατηγορήθηκε για τρομοκρατία μετά τη δολοφονία μιας γυναίκας στον Καναδά. Η Αστυνομία της Βασιλικής Ακαναδίας τόνισε ότι “Η τρομοκρατία λαμβάνει πολλές μορφές και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν περιορίζεται σε καμία συγκεκριμένη ομάδα, θρησκεία ή ιδεολογία.” Τον Φεβρουάριο του 2021, ο Οργανισμός Ασφαλείας της Αυστραλίας αναγνώρισε ότι το αριστερό-δεξιό φάσμα των ιδεολογιών τρομοκρατίας δεν ήταν πλέον κατάλληλο και ότι χρειαζόταν να αναγνωριστούν ειδικά θέματα ως κινητήριες δυνάμεις των τρομοκρατικών πράξεων. Εδώ, ανέφερε ειδικά τους βίαιους μισογύνηδες όπως οι Incels. Η αναγνώριση αυτής της αναδυόμενης βίαιης μισανθρωπίας ως πολιτικής βίας δείχνει ότι πρόκειται για μια ομάδα δράστες με μια αναδυόμενη πολιτική παρουσία που πρέπει να ληφθεί υπόψη.
Συνοψίζοντας, οι Incels αποτελούν μια ομάδα που προκαλεί σοβαρές ανησυχίες στον τομέα της τρομοκρατίας και της ακροδεξιάς. Η αντίληψή τους για την ανωτερότητα των ανδρών και η μισανθρωπία τους κατά των γυναικών αποτελούν μια επικίνδυνη ιδεολογία που οδηγεί σε βίαιες πράξεις και τρομοκρατία. Είναι σημαντικό να αναγνωριστεί η απειλή που αποτελούν οι Incels και να ληφθούν σοβαρά μέτρα για την αντιμετώπισή τους από τις αρχές και την κοινότητα. Μόνο με την κατανόηση και την αντιμετώπιση αυτών των ακραίων ιδεολογιών μπορούμε να προστατέψουμε την κοινωνία μας από τον κίνδυνο των Incels και τη βίαιη μισανθρωπία που υποστηρίζουν.
την επιρροή της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας.
Η τεχνολογία έχει επηρεάσει σημαντικά την καθημερινή μας ζωή και έχει αλλάξει τον τρόπο που επικοινωνούμε, εργαζόμαστε, μαθαίνουμε και ακόμα και τον τρόπο που ψυχαγωγούμαστε. Η τεχνολογία έχει ενσωματωθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Μία από τις κύριες επιδράσεις της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας είναι η επικοινωνία. Με την εμφάνιση του Διαδικτύου και των κοινωνικών δικτύων, η επικοινωνία έχει γίνει πιο εύκολη και γρήγορη από ποτέ. Μέσα από την τεχνολογία μπορούμε να επικοινωνούμε με φίλους και συγγενείς σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, να μοιραζόμαστε στιγμές από την καθημερινότητά μας και να είμαστε συνδεδεμένοι με τον υπόλοιπο κόσμο 24/7.
Επίσης, η τεχνολογία έχει επηρεάσει τον τρόπο που εργαζόμαστε. Με την εισαγωγή των υπολογιστών και του Διαδικτύου, πολλές εργασίες έχουν αυτοματοποιηθεί και οι διαδικασίες έχουν γίνει πιο αποτελεσματικές και γρήγορες. Σήμερα, μπορούμε να εργαζόμαστε από απόσταση, να συνεργαζόμαστε με άλλους επαγγελματίες από διαφορετικά μέρη του κόσμου και να έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εργαλεία που μας βοηθούν στην εκτέλεση των καθηκόντων μας.
Επίσης, η τεχνολογία έχει αλλάξει τον τρόπο που μαθαίνουμε και αποκτάμε πληροφορίες. Με την εισαγωγή των ηλεκτρονικών συσκευών όπως οι φορητοί υπολογιστές, τα tablet και τα smartphones, η πρόσβαση σε εκπαιδευτικό υλικό και πληροφορίες έχει γίνει πολύ πιο εύκολη και γρήγορη. Τα διαδραστικά μαθήματα και τα online μαθήματα έχουν ανοίξει νέους τρόπους μάθησης και έχουν επεκτείνει τις δυνατότητες μας για εκπαίδευση.
Επιπλέον, η τεχνολογία έχει επηρεάσει τον τρόπο που ψυχαγωγούμαστε. Με την εισαγωγή των ψηφιακών παιχνιδιών, των streaming υπηρεσιών και των κινηματογραφικών πλατφορμών, η ψυχαγωγία έχει γίνει πιο προσιτή και ποιοτική από ποτέ. Μπορούμε να παρακολουθούμε τις αγαπημένες μας σειρές και ταινίες οποιαδήποτε στιγμή θέλουμε και να παίζουμε παιχνίδια με φίλους από όλο τον κόσμο.
Ωστόσο, παρά τα πολλά θετικά που φέρνει η τεχνολογία στην καθημερινότητά μας, υπάρχουν και ορισμένες αρνητικές επιπτώσεις. Η υπερβολική χρήση των ηλεκτρονικών συσκευών μπορεί να οδηγήσει σε εθισμό και εγκεφαλική κούραση, ενώ η ψηφιακή αποσύνδεση μπορεί να οδηγήσει σε απομόνωση και κοινωνική αποξένωση. Επίσης, η τεχνολογία μπορεί να επηρεάσει την απασχόληση και την απασχόληση, με κάποιες εργασίες να αυτοματοποιούνται και να χάνονται θέσεις εργασίας.
Για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, είναι σημαντικό να είμαστε ενήμεροι και επίδοξοι να προσαρμοστούμε στις τεχνολογικές εξελίξεις. Είναι σημαντικό να βρούμε την ισορροπία μεταξύ της χρήσης της τεχνολογίας για τη βελτίωση της ζωής μας και της ανάγκης για αποσύνδεση και χαλάρωση. Επίσης, είναι σημαντικό να εφαρμόζουμε υγιείς τεχνολογικές συνήθειες και να προστατεύουμε τα προσωπικά μας δεδομένα και την ιδιωτικότητά μας στον ψηφιακό κόσμο.
Συνολικά, η τεχνολογία έχει φέρει πολλές αλλαγές στην καθημερινή μας ζωή και έχει επηρεάσει τον τρόπο που ζούμε, εργαζόμαστε, μαθαίνουμε και ψυχαγωγούμαστε. Είναι σημαντικό να αξιοποιούμε την τεχνολογία με υπευθυνότητα και να είμαστε ενήμεροι για τις επιπτώσεις της στη ζωή μας, προκειμένου να απολαμβάνουμε τα οφέλη της χωρίς τους κινδύνους που μπορεί να φέρει.
Το φθινόπωρο του 2024, ο Αζερμπαϊτζάν θα φιλοξενήσει το COP29, τη διάσκεψη για το κλίμα, στη Βακού. Καθώς οι προετοιμασίες βρίσκονται σε εξέλιξη, οι αζερμπαϊτζανικοί αξιωματούχοι συναντούνται με συνεργάτες και πραγματοποιούν “περιοδείες ακρόασης” για να κατανοήσουν τα θέματα που οι παγκόσμιοι ηγέτες, οργανισμοί και κοινότητες θέλουν να αντιμετωπίσουν. Εκτός από την εστίαση στη χρηματοδότηση της αλλαγής του κλίματος, τα θέματα του νερού ενδέχεται να βρίσκονται στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης – και η Ουάσινγκτον θα είναι ένας σημαντικός συνεργάτης στα στάδια του σχεδιασμού.
Μια αζερμπαϊτζανική αντιπροσωπεία υπό την ηγεσία του Υπουργού Οικολογίας και Φυσικών Πόρων και Προέδρου του COP29, Μουχτάρ Μπαμπάεβ, ταξίδεψε στην Ουάσινγκτον, DC, τον Απρίλιο. Οι συναντήσεις της αντιπροσωπείας περιελάμβαναν μια επίσκεψη από τον Τζον Κέρι, τον πρώην Ειδικό Προεδρικό Απεσταλμένο των Ηνωμένων Πολιτειών για το Κλίμα, στην αζερμπαϊτζανική πρεσβεία στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Η αζερμπαϊτζανική αντιπροσωπεία συμμετείχε επίσης στις Άνοιξιμες Συναντήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε τον Μάρτιο η Axios, ο Τζον Ποντέστα, ανώτερος σύμβουλος του προέδρου για τη διεθνή πολιτική για το κλίμα (που αντικατέστησε τον Κέρι), εξήγησε ότι “πρέπει να επωφεληθούμε από την ώθηση… ιδιαίτερα για να παράσχουμε σε παγκόσμιο επίπεδο τη χρηματοδότηση που θα είναι απαραίτητη για να βοηθήσει τις αναπτυσσόμενες οικονομίες να μεταβούν σε μια νέα φάση”.
Ενώ η πλήρης ημερήσια διάταξη του COP29 δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί, η Βακού έχει ορίσει την όρασή της για τη σύνοδο. Στη Διάσκεψη του Κλίματος στο Μπον τον Ιούνιο, ο Προεδρεύων-Σχεδιάστης του COP29, Μουχτάρ Μπαμπάεβ, εξήγησε τις πέντε αρχικές προτεραιότητες για τη σύνοδο: ανθρώπινο κεφάλαιο, γεωργία, αστικό περιβάλλον, αποθήκευση ενέργειας και χρηματοδότηση, επενδύσεις και εμπόριο. Η χρηματοδότηση της αλλαγής του κλίματος θα βρίσκεται στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης, καθώς το Αζερμπαϊτζάν στοχεύει στην εξασφάλιση ενός “δίκαιου και φιλόδοξου νέου στόχου χρηματοδότησης για το κλίμα, στην ολοκλήρωση του Άρθρου 6, στην ενίσχυση των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών θεσμών και στη διασφάλιση ότι οι ιδιωτικοί τομείς δεσμεύονται για δράση για το κλίμα”, όπως δήλωσε ο Μπαμπάεβ.
Όσον αφορά στις συγκεκριμένες προκλήσεις, αναμένεται να είναι ένας από τους τομείς εστίασης της εκδήλωσης η ασφάλεια του νερού. Η πρόσβαση στο νερό θα είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για τη συνεργασία ή τη σύγκρουση στον 21ο αιώνα, καθώς η αλλαγή του κλίματος, η περιβαλλοντική καταστροφή, η μεγαλύτερη εξάρτηση από βιομηχανίες που καταναλώνουν πολύ νερό, ο πληθυσμιακός αύξηση, και οι διατατικές τάσεις κάνουν την πρόσβαση σε αυτό το ζωτικό πόρο ακόμη πιο σημαντική από το χρυσό.
Μια διάσκεψη COP στον Καύκασο σημαίνει ότι τα περιβαλλοντικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων που σχετίζονται με το νερό που επηρεάζουν τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, μπορεί να βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων. Η Κεντρική Ασία βίωσε μια ξηρασία το καλοκαίρι του 2021, και περιφερειακά ύδατα, δηλαδή η Αραλική Θάλασσα και η Κασπία Θάλασσα, βρίσκονται σε κίνδυνο εξαφάνισης. “Αισθανόμαστε πολύ την επίδραση της κλιματικής αλλαγής επειδή το επίπεδο της Κασπίας Καθίσταται όλο και χαμηλότερο, και… παρατηρούμε [αυτό] καθημερινά. Για μένα, αυτό είναι ένα σημάδι του πόσο εύθραυστο είναι το περιβάλλον γύρω μας”, δήλωσε η Νίγκαρ Αρπανταράι, υψηλή κλιματική πρωτοβουλία των “νωμένων Εθνών για το COP29. Η γειτονική Ιράν, παγκοσμίως γνωστή για το αυταρχικό καθεστώς της, έχει επίσης έλλειψη νερού – λόγω αυξανόμενου πληθυσμού, ρύπανσης, κακής διαχείρισης του νερού και της μεταχείρισης εθνοτικών ομάδων ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας – που θα επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια.
Άλλες περιοχές του κόσμου αντιμετωπίζουν επίσης έλλειψη νερού. Στις 8 Μαΐου, το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των “νωμένων Εθνών δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον Χάραλντ Εγκερ, επικεφαλής του γραφείου του UNEP στη Βιέννη. Ο Εγκερ εξήγησε πώς η περιοχή των Καρπαθίων, μια αλυσίδα βουνών σε αρκετές κεντρικές και ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες, “έχει γίνει πιο ζεστή τα τελευταία 50 χρόνια”, προκαλώντας “πιο συχνές και έντονες καύσους, ξηρασίες, ασταθείς βροχοπτώσεις και πλημμύρες. Η ξηρασία αυξάνει τον κίνδυνο πυρκαγιών και επιδημιών στα Καρπάθια.” Αλλού στην Ευρώπη, χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ξηρασίες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει λάβει την αμφιλεγόμενη απόφαση να “αποθέτει ένα σχέδιο για την ενίσχυση της ανθεκτικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι των ξηρασιών και των πλημμυρών”, εξηγεί το Politico Europe.
Όσ τη σημασία της ανάγνωσης στη σύγχρονη κοινωνία.
Η ανάγνωση αποτελεί ένα από τα πιο βασικά εργαλεία που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανάπτυξη του πνεύματος του και την εμπέδωση της γνώσης. Στη σύγχρονη κοινωνία, η ανάγνωση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, καθώς οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αποκτάμε πληροφορίες και επικοινωνούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η ανάγνωση μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος ταξιδιού στον χρόνο και στον χώρο. Μέσα από τα λόγια του συγγραφέα, μπορούμε να μεταφερθούμε σε διαφορετικές εποχές και τόπους, να ζήσουμε τις περιπέτειες των ηρώων και να εξερευνήσουμε νέους κόσμους και ιδέες. Μέσα από την ανάγνωση, μπορούμε να εμπλουτίσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, να αναπτύξουμε τη φαντασία μας και να ενισχύσουμε τη δημιουργικότητά μας.
Πέρα από την ανάπτυξη της φαντασίας και της δημιουργικότητας, η ανάγνωση έχει επίσης σημαντικές επιδράσεις στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και την απόκτηση γνώσης. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που διαβάζουν από μικρή ηλικία έχουν καλύτερες γλωσσικές ικανότητες, μεγαλύτερη αντίληψη και καλύτερη κριτική σκέψη. Επιπλέον, η ανάγνωση βοηθάει στην ανάπτυξη της εμπειρίας και της συναισθηματικής νοημοσύνης, καθώς μας επιτρέπει να συναντήσουμε διαφορετικούς χαρακτήρες και να ζήσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους.
Ωστόσο, η ανάγνωση δεν πρέπει να εξετάζεται μόνο από την άποψη της προσωπικής ανάπτυξης. Έχει επίσης σημαντικό ρόλο στην κοινωνία και στην πολιτική συνείδηση. Μέσα από την ανάγνωση μπορούμε να ενημερωθούμε για τα διάφορα θέματα που αφορούν την κοινωνία μας, να αντλήσουμε γνώσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν στη λήψη αποφάσεων και στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Η ανάγνωση μπορεί να μας κάνει πιο ενημερωμένους πολίτες και να μας ενθαρρύνει να συμμετέχουμε ενεργά στη δημόσια σφαίρα.
Επιπλέον, η ανάγνωση έχει σημαντική επίδραση στην ψυχολογική μας κατάσταση και στην αντιμετώπιση του στρες. Μέσα από τα βιβλία μπορούμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και τις πιέσεις της ζωής μας, να χαλαρώσουμε και να βρούμε ηρεμία. Η ανάγνωση μπορεί να λειτουργήσει σαν θεραπεία για το μυαλό και την ψυχή μας, βοηθώντας μας να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας.
Παρόλα αυτά, η ανάγνωση αντιμετωπίζει σήμερα πολλές προκλήσεις. Η τεχνολογία έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αποκτάμε πληροφορίες και ψυχαγωγούμε, με τα κοινωνικά δίκτυα και τις ψηφιακές πλατφόρμες να αντικαθιστούν σε μεγάλο βαθμό την παραδοσιακή ανάγνωση. Πολλοί άνθρωποι προτιμούν το βίντεο και τον ήχο αντί για το κείμενο, ενώ η υπερπληροφορία που διατίθεται στο διαδίκτυο μπορεί να δυσκολεύει τη συγκέντρωση και την εστίαση στην ανάγνωση.
Για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, είναι σημαντικό να διατηρήσουμε τη συνήθεια της ανάγνωσης και να την προωθήσουμε στις νεότερες γενιές. Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι πολιτικοί πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά και τους νέους να διαβάζουν, να τους προσφέρουν πρόσβαση σε ποιοτικά βιβλία και να τους δείχνουν τη σημασία της ανάγνωσης για την προσωπική τους ανάπτυξη και την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία.
Επιπλέον, οι ενήλικες πρέπει να διατηρούν τη συνήθεια της ανάγνωσης και να διαβάζουν τακτικά βιβλία και άρθρα για να ενημερώνονται και να εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους. Η δημιουργία αναγνωστικών κύκλων και βιβλιοθηκών στις κοινότητές μας μπορεί να βοηθήσει στη διάδοση της ανάγνωσης και να δημιουργήσει ένα περιβάλλον που ενθαρρύνει την ανταλλαγή ιδεών και τη συζήτηση.
Τέλος, η ανάγνωση πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα μέσο αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. Μέσα από τα βιβλία μπορούμε να ανακαλύψουμε νέες ιδέες, να αμφισβητήσουμε τις παλιές πεποιθήσεις μας και να αναζητήσουμε τον πραγματικό εαυτό μας. Η ανάγνωση μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να αναπτύξουμε τις δεξιότητές μας και να επιτύχουμε τους στόχους μας.
Συνοψίζοντας, η ανάγνωση αποτελεί ένα απαραίτητο εργαλείο για την ανάπτυξη του ανθρώπινου πνεύματος και την ενίσχυση της γνώσης και της κριτικής σκέψης. Στη σύγχρονη κοινωνία, όπου η τεχνολογία και οι ψηφιακές πλατφόρμες κυριαρχούν, η ανάγνωση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία και πρέπει να προωθείται και να ενθαρρύνεται ενεργά. Με τη βοήθεια της ανάγνωσης, μπορούμε να ανακαλύψουμε νέους κόσμους, να ενημερωθούμε για τα διάφορα θέματα που αφορούν την κοινωνία μας και να αναπτύξουμε τις ικανότητές μας για μια καλύτερη ζωή.
Queer ΔΠ και η Αποικιοκρατία της Ανθρωπιστικής Παρέμβασης
Η έρευνα με θέμα “Η Κολωνιακότητα της Ανθρωπιστικής Παρέμβασης” είναι ένα βιβλίο που εξετάζει την πρακτική της ανθρωπιστικής παρέμβασης για να εξερευνήσει τον βαθμό με τον οποίο ο ρατσισμός και η ετερονορματικότητα, ριζωμένα σε κολωνιακές αντιλήψεις χρόνου και χώρου, ενεργούνται μέσα από τις αντιδράσεις, τις αποτυχημένες αντιδράσεις και τις μη-αντιδράσεις του Ηνωμένου Βασιλείου σε εγκλήματα αγοράς. Παίρνοντας ως κεντρικό άξονα την ανθρωπιστική παρέμβαση, το βιβλίο χρησιμοποιεί τη σπουδή της queer διεθνούς σχέσεων για να αποκαλύψει τη συνεχή κολωνιακότητα του δυτικού κράτους.
Στο παρόν άρθρο, παρουσιάζονται μερικά από τα κύρια επιχειρήματα που παρουσιάζονται στο βιβλίο. Σκοπός είναι να γίνουν προσιτά στους αναγνώστες γενικά, με την ελπίδα ότι το άρθρο θα αποδειχθεί χρήσιμο προς μάθηση για φοιτητές που έρχονται σε επαφή για πρώτη φορά με την queer σκέψη σχετικά με την παγκόσμια πολιτική και θέλουν να ενσωματώσουν μια queer οπτική γωνία στη δική τους εργασία, ειδικά όταν εργάζονται πάνω σε πολιτική βία, γενοκτονία, πρόληψη αγοράς ή μαζική βία.
Επίσης, αναλύονται τα βασικά στάδια του βιβλίου με βήμα-βήμα τρόπο, αναδεικνύοντας μερικά από τα κύρια θέματα των ευρημάτων μου, με την ελπίδα ότι αυτό θα είναι χρήσιμο για φοιτητές που εργάζονται στις διατριβές τους. Αυτό είναι μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα του συνόλου του βιβλίου. Ως τέτοιο, τα επιχειρήματα και η αντίδραση με την υπάρχουσα βιβλιογραφία δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένα, λειτουργώντας αντίθετα ως πρόσκληση για τους ενδιαφερόμενους αναγνώστες να εμπλακούν με το αρχικό κείμενο.
Η Γνώμη στις Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις και οι Κίνδυνοι της Ιστορικής Αναλογίας
Από το Σαράγεβο το 1914 έως το Μόναχο το 1938, οι ιστορικές αναλογίες παρέχουν ένα γνωστικό βραχυκύκλωμα που μας βοηθά να κατανοήσουμε πολύπλοκα θέματα, επιτρέποντας στους διαμορφωτές πολιτικής να λαμβάνουν αποφάσεις με ελάχιστο επίπεδο πρωτογενούς ανάλυσης. Σε καμία περίπτωση δεν είναι πιο ορατή αυτή η τάση από ό,τι στη μελέτη των σχέσεων Κίνας-ΗΠΑ, όπου μια εναλλασσόμενη συντροφιά σχεδιαστών έχει επιδιώξει να κατανοήσει και να διαμορφώσει την πιο σημαντική διμερή σχέση του κόσμου μέσω της αναφοράς στο παρελθόν. Αλλά σε περισσότερες περιπτώσεις, οι άμεσες – και καταρχάς δυτικά-εστιασμένες – ιστορικές αναλογίες έχουν αποδειχθεί πιο πιθανές να αποσκοπούν στο να αποκρύψουν και να μπερδέψουν παρά να φωτίσουν και να καθοδηγήσουν τις εκτιμήσεις των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας. Τι είναι ακόμη πιο ανησυχητικό, επειδή οι πιο συνηθισμένες αναλογίες προέρχονται από τους πολέμους του παρελθόντος, η αντιστάσεις τους αντίστοιχη έλξη κινδυνεύει να δημιουργήσει έναν αυτο-εκπληρούμενο δυναμικό που επιτάσσει τις χώρες να πλησιάσουν περαιτέρω προς τη σύγκρουση.
Η άποψη – Πόσο Συμπεριληπτική είναι η ‘Συμπερίληψη’ όταν πρόκειται για την Παλαιστίνη;
είναι ένα στοιχείο της HTML που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία της δομής μιας ιστοσελίδας. Χρησιμοποιείται για την οργάνωση του περιεχομένου σε διαφορετικές τομές και για τη διαχωρισμό του περιεχομένου ανάλογα με τη λειτουργία του. Το
συνήθως περικλείει άλλα στοιχεία HTML όπως κείμενο, εικόνες, συνδέσμους και άλλα στοιχεία που σχετίζονται με την ίδια λειτουργική μονάδα.
Στο άρθρο που παρουσιάζεται παραπάνω, αναλύεται η περίπτωση μιας νοσοκόμας που απολύθηκε από το νοσοκομείο όπου εργαζόταν λόγω της χρήσης του όρου “γενοκτονία” σε μια ομιλία της. Το άρθρο αναφέρει τον διαχωρισμό της νοσοκόμας λόγω των αντιδράσεων ορισμένων συναδέλφων της και την απόλυσή της ως αποτέλεσμα αυτών των αντιδράσεων.
Επίσης, αναλύεται η έννοια της “συμπερίληψης” στον χώρο εργασίας και στον ακαδημαϊκό κόσμο, καθώς και η σημασία της σε σχέση με την αντιμετώπιση των διαφορών και των ευαισθητοποιήσεων. Το άρθρο επισημαίνει τη σημασία της διαχείρισης της συγκρούσεων και της προώθησης της ισότητας και της δικαιοσύνης στον χώρο εργασίας.
Τέλος, το άρθρο αναδεικνύει την ανάγκη για ανοιχτή συζήτηση και κριτική των σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμα και όταν αυτό κάνει ορισμένα άτομα να αισθάνονται ανασφάλεια ή δυσαρέσκεια. Η ανοιχτή συζήτηση και η κριτική είναι απαραίτητες για την προώθηση της διαλεκτικής διαδικασίας και την ανάπτυξη μιας πιο δίκαιης και ισότιμης κοινωνίας.
Δημιουργώντας Κανόνες και Δημιουργώντας Πραγματικότητες ως Παγκόσμιοι Διοικητές
Η εποχή των Big Tech εταιρειών έχει φέρει μια νέα δυναμική στην παγκόσμια οικονομία και κοινωνία. Μεγάλες εταιρείες όπως η Apple, η Alphabet, η Amazon.com, η Meta, η Microsoft, η NVIDIA και η Tesla έχουν αναλάβει την κυριαρχία στην αγορά και έχουν εισβάλλει στην καθημερινή ζωή μας. Αυτές οι εταιρείες δεν απλά δημιουργούν οικονομική αξία, αλλά καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τις αξίες μας.
Η δύναμη αυτών των Big Tech εταιρειών φαίνεται να υπερβαίνει τα όρια της απλής οικονομικής επιρροής και να επεκτείνεται στον τρόπο με τον οποίο ζούμε και αλληλεπιδρούμε. Αυτές οι εταιρείες δεν απλά καθορίζουν κανόνες και προγράμματα, αλλά δημιουργούν πλατφόρμες που διευθύνουν τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Μέσα από τις ψηφιακές τους πλατφόρμες, καταφέρνουν να διαμορφώνουν τις συμπεριφορές, τις αξίες, τις σκέψεις και τις σχέσεις μας.
Η επιρροή αυτών των Big Tech εταιρειών φαίνεται να υπερβαίνει τα όρια της καθαρά οικονομικής επιρροής και να επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Από την τεχνολογία στην οικονομία και τις κοινωνικές σχέσεις, οι Big Tech εταιρείες έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Η ενσωμάτωσή τους στην καθημερινή μας ζωή έχει οδηγήσει στη δημιουργία μιας “κοινωνίας πλατφορμών”, όπου οι ψηφιακές πλατφόρμες καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε και λειτουργούμε.
Μέσα από τα παραδείγματα των Meta, Apple και άλλων μεγάλων εταιρειών, βλέπουμε πώς αυτές οι εταιρείες ασκούν διακυβέρνηση μέσω των πλατφορμών τους. Με την καθοριστική τους παρουσία στην καθημερινή μας ζωή, δημιουργούν κανόνες, παρακολουθούν τις ενέργειές μας και διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο ζούμε.
Επομένως, η επιρροή των Big Tech εταιρειών ξεπερνά την απλή οικονομική επιρροή και επεκτείνεται στον τρόπο με τον οποίο ζούμε, σκεφτόμαστε και αλληλεπιδρούμε. Αυτές οι εταιρείες κυβερνούν τις ζωές μας μέσω των ψηφιακών τεχνολογιών τους και διαμορφώνουν τον κόσμο γύρω μας με τον τρόπο που τις εξυπηρετεί.
Πού έχουμε πάει και πού πηγαίνουμε;
Η κριτική μελέτη της τρομοκρατίας (CTS) έχει γίνει ένας όλο και πιο σημαντικός και εμφανής παράγοντας στον σύγχρονο διάλογο για την πολιτική βία. Οι συνεισφορές της – κατά την άποψή μου – ήταν σημαντικές, όχι μόνο λόγω της προώθησης μας να σκεφτούμε πιο προσεκτικά τη φύση της τρομοκρατίας και του σκοπού της επιστημονικής έρευνας της τρομοκρατίας. Οι επιτεύγματα της CTS περιλαμβάνουν (μεταξύ πολλών άλλων) την τεκμηρίωση του πώς κατασκευάζεται η “τρομοκρατία” σε διάφορους τομείς του επίσημου και “καθημερινού” λόγου, την καταγραφή των γενεαλογιών των σύγχρονων κατανοήσεων της τρομοκρατίας, την προσοχή στις παραδοσιακά αμελημένες μορφές τρομοκρατικής βίας (συνήθως που πραγματοποιούνται από το κράτος), τον δείκτη ότι οι κυρίαρχες κατανοήσεις της τρομοκρατίας είναι ουσιαστικά πολιτικές, μεταξύ άλλων λόγω της γενδρικής και εθνοτικής κατασκευής τους, την προώθηση μιας πιο προσεκτικής ανάλυσης της απειλής που αποτελεί η μη κρατική τρομοκρατία που συνήθως παρουσιάζεται στο κοινό μέσω εξαιρετικαλιστικής γλώσσας, και την υποβολή ευρείας γκάμας πρακτικών καταπολέμησης τρομοκρατίας και βίας σε διαρκή κριτική.
Επιπλέον, ενώ πολλά από τα πρώτα έργα σε αυτόν τον τομέα βασίστηκαν σε δισκρετικές τεχνικές για να αναλύσουν την τρομοκρατική ομιλία των προνομιούχων φορέων, η αναλυτική εστία και το μεθοδολογικό εργαλείο της CTS έχουν επεκταθεί δραματικά τα τελευταία είκοσι χρόνια, όπως αποδεικνύουν σημαντικές πρόσφατες συλλογές.
Σε ένα νέο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Κριτικές Μελέτες για την Τρομοκρατία, προσπαθώ να κάνω μια ανασκόπηση κάποιων από τους βασικούς τρόπους με τους οποίους η CTS έχει εξελιχθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου. Οι λόγοι μου για να το κάνω αυτό ήταν διπλοί. Πρώτον, ήθελα να υπογραμμίσω τον πλουραλισμό που υπάρχει σε αυτόν τον τομέα και να δείξω, ή ίσως να υποστηρίξω, ότι η CTS είναι ένα πολύ ευρύτερο οντότητα από ό,τι κάποιες φορές υποθέτεται. Αν και οι συνεισφορείς σε αυτό το έργο έχουν όλοι το ενδιαφέρον να προσεγγίσουν (αντι-)τρομοκρατία κριτικά, δεν μοιράζονται (αναγκαστικά) μια κατανόηση της τρομοκρατίας ή, για την ακρίβεια, του τι σημαίνει να είσαι κριτικός! Η CTS, νομίζω, φιλοξενεί μια ποικίλη και αυξανόμενη σειρά πολιτικών δεσμεύσεων, εννοιολογικών πλαισίων, μεθοδολογικών εργαλείων κ.λπ. Και, αν και ο πλουραλισμός έχει τα μειονεκτήματά του, αυτή η ποικιλία είναι ένας από τους λόγους που η CTS συνέχισε να διατηρεί τη σημασία της αντιμέτωπη με τη φιλική (και μερικές φορές πολύ λιγότερο φιλική!) κριτική.
Η δεύτερη ευρεία μου κίνητρο ήταν να συνδέσω τον πλουραλισμό της CTS με σημαντικότερους ευρύτερους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς περίγυρους και τον “πραγματικό κόσμο” της παγκόσμιας πολιτικής, και να αντικατοπτρίσω τα στοιχήματα των διαφορετικών οραμάτων για το μέλλον της CTS. Ιδιαίτερα σημαντικό εδώ είναι ένα αναδυόμενο σώμα ευρέως συμπαθούς εργασίας που προσελκύει πραγματική προσοχή στις προκαταλήψεις, παραλείψεις και εξαιρέσεις της ίδιας της CTS, συχνά σε σχέση με θέματα ρατσισμού και αποικιακισμού. Τέτοια έργα θέτουν βαθιές ερωτήσεις για τη μελλοντική αποδοτικότητα της CTS – με κάποιους συγγραφείς να φτάνουν μέχρι το σημείο να υποστηρίζουν ακόμα και την κατάργηση του ευρύτερου πεδίου της έρευνας για την τρομοκρατία.
Η δική μου πρόταση, σε μια φράση, είναι ότι η κριτική μελέτη της τρομοκρατίας έχει εξελιχθεί γύρω από τρεις αναγνωρίσιμες φάσεις ή “κύματα”. Κάθε ένα από αυτά τα κύματα έχει τις δικές του φιλοδοξίες, εστίες και πλαίσια, και έχει τάση να αντλεί από διαφορετικές θεωρητικές και νομιστικές έμπνευσεις. Το πρώτο κύμα της CTS – που εμφανίστηκε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου – εστιάστηκε στη δημιουργία των θεμελίων για μια νέα και ανοιχτά κριτική προσέγγιση στην έρευνα της τρομοκρατίας.
Το δεύτερο κύμα της κριτικής μελέτης της τρομοκρατίας χτίζει πάνω στην προηγούμενη εργασία μέσω της επέκτασης του τι μπορεί να σημαίνει και μπορεί να κάνει η CTS.
Το τρίτο κύμα των μελετών για την κριτική της τρομοκρατίας περιλαμβάνει πιο πρόσφατες εργασίες που είναι ευρέως συμπαθείς προς τις φιλοδοξίες των προηγούμενων κυμάτων, αλλά ανησυχούν για την αποσυστάδιση και τις σιωπές της CTS.
Η κατανόηση μου της CTS ως εξελισσόμενη μέσα από αυτά τα κύματα – ορισμός ατζέντας, ελάσσωση, προβληματοποίηση – είναι, φυσικά, ελαφρώς τεχνητή δεδομένου ότι παραλείπει (εξ ανάγκης) σημαντικά έργα σε αυτόν τον τομέα, και επειδή επιβάλλει συνοχή σε διάφορους συγγραφείς και υποτροφίες σε κάθε ένα από αυτά τα τρία στιγμιότυπα. Βοηθά, όμως, να αντιμετωπίσουμε διαφορετικές προσεγγίσεις και φιλοδοξίες για την ερευνητική κριτική τρομοκρατίας και την εμφάνισή τους σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές.
Κοιτώντας προς τα εμπρός, είναι πιθανό ότι γεγονότα μέσα και έξω από τον ακαδημαϊκό χώρο τα επόμενα είκοσι χρόνια θα είναι κρίσιμα για το μέλλο
Γνώμη – Παραβατική Παιδαγωγική στις Διεθνείς Σπουδές: Μια Ευρωπαϊκή Μελέτη Περίπτωση
Η
είναι μια ετικέτα HTML που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία ενός block-level στοιχείου στην ιστοσελίδα. Το
συνήθως χρησιμοποιείται για να οργανώσει και να ομαδοποιήσει άλλα στοιχεία HTML μέσα σε αυτό, προκειμένου να δώσει δομή στη σελίδα.
Στο παραπάνω κείμενο, παρατηρούμε ότι η ετικέτα
χρησιμοποιείται για να περικλείσει ένα μεγάλο τμήμα κειμένου που περιέχει διάφορες παραγράφους και αναφορές. Μέσα στην
περιλαμβάνονται πληροφορίες σχετικά με μια διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Παντείο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, συζητήσεις για τη διεθνή πολιτική κατάσταση, καθώς και αναφορές σε έργα και θεωρητικές προσεγγίσεις στον τομέα των Διεθνών Σχέσεων.
Η χρήση της ετικέτας
σε αυτό το περιβάλλον βοηθάει στην οργάνωση και δομή του κειμένου, καθιστώντας πιο εύκολη την ανάγνωση και την κατανόηση των πληροφοριών που παρουσιάζονται. Επιπλέον, η χρήση της
μπορεί να βοηθήσει στην εφαρμογή στυλιστικών ή διαμορφωτικών κανόνων CSS για την εμφάνιση και διάταξη του περιεχομένου.
Τέλος, η
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει διαχωριστικά τμήματα στην ιστοσελίδα, να ομαδοποιήσει συναφή περιεχόμενα ή απλά να βοηθήσει στην οργάνωση της δομής της ιστοσελίδας. Η χρήση της
είναι ένα διαδεδομένο πρακτικό στην ανάπτυξη ιστοσελίδων και συχνά αποτελεί βασικό στοιχείο στον σχεδιασμό και την ανάπτυξη ιστοσελίδων.
Γνώμη – Επέκταση της Συμφωνίας για την Κοινή Ανάπτυξη της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας
Η Κορέα και η Ιαπωνία αποτελούν δύο από τις σημαντικότερες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ασία. Και οι δύο χώρες έχουν μια μακρά ιστορία συνεργασίας και ανταγωνισμού, αλλά το τελευταίο διάστημα οι σχέσεις τους έχουν επηρεαστεί από διάφορα ζητήματα, τα οποία έχουν δημιουργήσει προβλήματα στη συνεργασία τους.
Ένα από τα βασικά ζητήματα που έχει επηρεάσει τις σχέσεις μεταξύ της Κορέας και της Ιαπωνίας είναι η ιστορική διαμάχη σχετικά με την ιαπωνική αποικιοκρατία στην Κορέα και τα εγκλήματα που διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια της Β’ Παγκόσμιας Πολέμου. Οι Κορεάτες έχουν επικαλεστεί την ιστορία τους ως μέσο να διατηρήσουν ζωντανή τη μνήμη των θυμάτων και να απαιτήσουν αποζημίωση από την Ιαπωνία, ενώ οι Ιάπωνες έχουν αντιδράσει αρνητικά σε αυτές τις απαιτήσεις, ισχυριζόμενοι ότι έχουν δοθεί ήδη αποζημιώσεις και πως είναι καιρός να προχωρήσουν.
Εκτός από το ιστορικό ζήτημα, η Κορέα και η Ιαπωνία έχουν αντιμετωπίσει και άλλα προβλήματα στις σχέσεις τους, όπως οι εμπορικές διαφορές και οι διενέξεις σχετικά με την ασφάλεια στην περιοχή. Η Κορέα και η Ιαπωνία έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε ζητήματα όπως η ασφάλεια στην Ασία, η ανατολική Ασία και η Βόρεια Κορέα, και αυτό έχει δημιουργήσει τάσεις αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο χωρών.
Παρά τις διαφορές τους, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Κορέα και η Ιαπωνία έχουν κοινά συμφέροντα και πρέπει να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στη σύγχρονη εποχή. Η Κίνα έχει αναδειχθεί ως μια ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη στην περιοχή και αποτελεί μια απειλή για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της Ασίας. Για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά αυτήν την απειλή, η Κορέα και η Ιαπωνία πρέπει να συνεργαστούν και να αναπτύξουν μια ενιαία, διακομματική προσέγγιση.
Η συνεργασία μεταξύ της Κορέας και της Ιαπωνίας μπορεί να ενισχύσει τη θέση τους στην περιοχή και να αυξήσει την επιρροή τους στον ασιατικό χώρο. Μέσω της συνεργασίας σε διάφορους τομείς, όπως η οικονομία, η ασφάλεια και η πολιτική, μπορούν να ενισχύσουν τις σχέσεις τους και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.
Μια ενιαία, διακομματική προσέγγιση είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στη σύγχρονη εποχή. Η Κορέα και η Ιαπωνία πρέπει να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην ανατολική Ασία και να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν από την Κίνα και άλλους παράγοντες στην περιοχή.
Η Κορέα και η Ιαπωνία έχουν τη δυνατότητα να αποτελέσουν ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης ενάντια στην ανάδυση της Κίνας και την αύξηση της επιρροής της στην περιοχή. Με μια ενιαία, διακομματική προσέγγιση, μπορούν να ενισχύσουν τις σχέσεις τους και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην περιοχή.
Η Κορέα και η Ιαπωνία έχουν τη δυνατότητα να αποτελέσουν ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης ενάντια στην ανάδυση της Κίνας και την αύξηση της επιρροής της στην περιοχή. Με μια ενιαία, διακομματική προσέγγιση, μπορούν να ενισχύσουν τις σχέσεις τους και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην περιοχή.
Η συνεργασία μεταξύ της Κορέας και της Ιαπωνίας είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν στη σύγχρονη εποχή. Με μια ενιαία, διακομματική προσέγγιση, μπορούν να ενισχύσουν τις σχέσεις τους και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην περιοχή.
Συνολικά, η συνεργασία μεταξύ της Κορέας και της Ιαπωνίας είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν στη σύγχρονη εποχή. Με μια ενιαία, διακομματική προσέγγιση, μπορούν να ενισχύσουν τις σχέσεις τους και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην περιοχή. Μόνο έτσι μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στις απαιτήσεις της σύγχρονης γεωπολιτικής πραγματικότητας και να διατηρήσουν την επιρροή τους στην Ασία.
Τα Εύθραυστα Θεμέλια της Φιλίας Κίνας-Ρωσίας
Η σχέση μεταξύ Ρωσίας και Κίνας έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία και έχει εξελιχθεί μέσα από πολλούς αιώνες. Και οι δύο χώρες έχουν πλούσια ιστορία και πολιτισμό, και έχουν επηρεαστεί από τις ίδιες περιοχές και γεγονότα. Η σχέση μεταξύ των δύο χωρών έχει πολλές πτυχές και πολλά σημεία συμπίεσης και διαφοράς.
Η Ρωσία και η Κίνα έχουν ουσιαστική ιστορική σχέση που ξεκίνησε από τη δυναστεία των Ρωσικών Τσάρων και την αρχαία Κίνα. Και οι δύο χώρες έχουν επίσης βιώσει πολλούς πολέμους και συγκρούσεις, αλλά έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μια σταθερή σχέση μέσα από τους αιώνες. Η σχέση μεταξύ των δύο χωρών έχει εξελιχθεί μέσα από πολλές φάσεις και έχει επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες.
Μια από τις κύριες αιτίες που έχει ενισχύσει τη σχέση μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας είναι η κοινή γεωπολιτική στρατηγική των δύο χωρών. Και οι δύο χώρες έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον στη διατήρηση της σταθερότητας στην περιοχή της Ασίας και της Ευρώπης. Και οι δύο χώρες έχουν επίσης ένα κοινό ενδιαφέρον στην αποτροπή της επέκτασης της αμερικανικής επιρροής στην περιοχή.
Επιπλέον, η Ρωσία και η Κίνα έχουν κοινά οικονομικά συμφέροντα που τις ενώνουν. Και οι δύο χώρες έχουν έναν σημαντικό εμπορικό όγκο μεταξύ τους και συνεργάζονται σε πολλούς τομείς, όπως η ενέργεια, η τεχνολογία και η οικονομία. Και οι δύο χώρες έχουν επίσης επενδύσει σε κοινά έργα υποδομής, όπως οι σιδηροδρομικές γραμμές και οι λιμένες.
Ωστόσο, παρά τις οικονομικές και γεωπολιτικές ομοιότητες μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας, υπάρχουν και σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Και αυτές οι διαφορές μπορούν να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη σχέση τους και στη δυνατότητά τους να συνεργαστούν.
Μια από τις βασικές διαφορές μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας είναι η ιδεολογική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών. Η Ρωσία έχει μια μακρά ιστορία αντιπαράθεσης με τη Δύση και έχει επιδιώξει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της από τις επιδιώξεις των δυτικών χωρών. Και η Κίνα έχει μια μακρά ιστορία αντιπαράθεσης με το Δυτικό Κόσμο και έχει επιδιώξει να αναδειχθεί ως μια παγκόσμια δύναμη.
Άλλη μια σημαντική διαφορά μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας είναι η διαχρονική σχέση τους με τις γειτονικές χώρες τους. Η Ρωσία έχει μια μακρά ιστορία συγκρούσεων και ενόχων με τις γειτονικές της χώρες, ενώ η Κίνα έχει μια μακρά ιστορία επιδιώξεων και εκβιασμών με τις γειτονικές της χώρες.
Επίσης, η Ρωσία και η Κίνα έχουν διαφορετικές αντιλήψεις για τη διεθνή τάξη και τη διεθνή ασφάλεια. Η Ρωσία έχει επιδιώξει να αναδειχθεί ως μια παγκόσμια δύναμη και να διατηρήσει την επιρροή της στις ευαίσθητες περιοχές του κόσμου, ενώ η Κίνα έχει επιδιώξει να αναδειχθεί ως μια παγκόσμια δύναμη και να διατηρήσει την επιρροή της στις ευαίσθητες περιοχές του κόσμου.
Παρά τις διαφορές αυτές, η Ρωσία και η Κίνα έχουν επιδείξει μια σημαντική ικανότητα να συνεργάζονται μεταξύ τους και να εξελίσσουν μια σταθερή σχέση. Και οι δύο χώρες έχουν επίσης επιδείξει μια σημαντική ικανότητα να διαχειρίζονται τις διαφορές τους και να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους.
Συνολικά, η σχέση μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας είναι μια σημαντική διεθνής σχέση που έχει επηρεάσει την παγκόσμια πολιτική και οικονομία. Και η σχέση μεταξύ των δύο χωρών έχει εξελιχθεί μέσα από πολλές φάσεις και έχει αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις. Και η σχέση μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας έχει επίσης επηρεάσει την ευρύτερη περιοχή της Ασίας και της Ευρώπης και έχει διαμορφώσει τη διεθνή τάξη.
Επανασκεψη της «Τοπικής Γνώσης», Αδιαφάνεια και Αποικιοκρατία
Το
είναι ένα στοιχείο της HTML γλώσσας που χρησιμοποιείται για να ορίσει ένα τμήμα της ιστοσελίδας μας. Μέσα σε ένα
μπορούμε να τοποθετήσουμε διάφορα άλλα στοιχεία της HTML, όπως κείμενο, εικόνες, σύνδεσμους και άλλα. Με τη χρήση του
μπορούμε να διαχωρίσουμε και να οργανώσουμε το περιεχόμενο της σελίδας μας σε διαφορετικά τμήματα, προσφέροντας έτσι μια καλύτερη δομή και οργάνωση.
Το περιεχόμενο που περιλαμβάνεται στο
στο παραπάνω κείμενο αναφέρεται στη σημασία της ανθεκτικότητας στα παγκόσμια προγράμματα ανάπτυξης και στην ανάγκη να ληφθεί υπόψη η τοπική γνώση και οι παραδοσιακές πρακτικές στην επίλυση περιβαλλοντικών προβλημάτων. Επισημαίνεται ότι η αντίληψη της ανθεκτικότητας μπορεί να βασίζεται σε πρακτικές γνώσεις και κοινή λογική, αντί για διαφορετικές μέθοδους γνώσης ή πολιτισμικές διαφορές.
Επιπλέον, το κείμενο αναφέρει τη σημασία της αναγνώρισης των υλικών σχέσεων στην επίλυση των προβλημάτων ανάπτυξης και υπογραμμίζει τη σημασία της διαφοράς, του συμφραζόμενου και του πλαισίου στην αξιολόγηση των εξωτερικών προγραμμάτων παρέμβασης. Τέλος, αναφέρεται στη σχέση μεταξύ της ανθεκτικότητας και της αποικιοκρατίας της δύναμης και της ύπαρξης, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για μια μη-ουσιοθετημένη προσέγγιση στην ανάπτυξη και τη διαχείριση των προβλημάτων ανάπτυξης.
Συνοψίζοντας, το κείμενο αναδεικνύει την σημασία της διαφοράς, του πλαισίου και της υλικής πραγματικότητας στην ανάπτυξη και τη διαχείριση προβλημάτων ανάπτυξης, προτείνοντας μια μη-ουσιοθετημένη προσέγγιση που λαμβάνει υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες και τοπικές πραγματικότητες.
Η Εσωτερική Αιτία της Παγκόσμιας Εκστρατείας κατά της Διαφθοράς του Σινί
Η καταπολέμηση της διαφθοράς αποτελεί ένα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούν την κινεζική κυβέρνηση εδώ και δεκαετίες. Από τη δεκαετία του ’80 η κινεζική κυβέρνηση έχει επιχειρήσει να εξαλείψει τη διαφθορά με διάφορες εκστρατείες, ωστόσο η διαφθορά επαναφαίνεται κάθε φορά σε πιο εξελιγμένες μορφές. Από την έκδηλη δωροδοκία και εξαπάτηση από χαμηλόβαθμους αξιωματούχους στις αρχές της οικονομικής μεταρρύθμισης της Κίνας, η διαφθορά εξελίχθηκε σε κρονικό καπιταλισμό, όπου επιχειρηματίες και πολιτικοί ελίτ ανταλλάσσουν συμβόλαια κυβέρνησης, τραπεζικά δάνεια και συμφωνίες εδάφους αξίας εκατομμυρίων δολαρίων.
Ο Πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, έχει καταστήσει την καταπολέμηση της διαφθοράς έναν από τους βασικούς στόχους της κυβέρνησής του από το 2012. Μετά από πλήρη επιθετικότητα ενάντια στη διαφθορά, πολλοί αξιωματούχοι σε όλα τα επίπεδα έχουν καταδικαστεί και φυλακιστεί για διαφθορά. Όμως, η επικέντρωση στην καταδίωξη των ατόμων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα αποτελεί μόνο μια επιφανειακή λύση, ενώ το πραγματικό πρόβλημα της διαφθοράς στην Κίνα οφείλεται στον δυσκολίες του συστήματος που επιτρέπει τη διαφθορά στην πρώτη θέση.
Για να επιτύχουν οι προσπάθειες καταπολέμησης της διαφθοράς στην Κίνα, πρέπει να ανατραπεί η δομή κινήτρων που κάνει τη διαφθορά λογική συμπεριφορά για πολλούς τοπικούς αξιωματούχους. Οι αμοιβές στον δημόσιο τομέα πρέπει να αυξηθούν ώστε να μειωθεί η ανάγκη για εκμετάλλευση. Επιπλέον, η μετάβαση προς ένα πιο αγοραστικό σύστημα πρέπει να επιταχυνθεί, δημιουργώντας ένα ισότιμο πεδίο για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πολιτικά, απαιτείται εξωτερικός έλεγχος των συμβάσεων μεταξύ επιχειρήσεων και αξιωματούχων, οι οποίοι πρέπει να εκτίθενται σε μεγαλύτερους καναλισμούς δημόσιας εποπτείας.
Η Κίνα έχει κάνει σημαντικά βήματα για τη μείωση των υπερβολικών εξωτερικών της αξιωμάτων από τη δεκαετία του ’90 και έχει επιτύχει την πιο δραματική μείωση της φτώχειας στην ιστορία της ανθρωπότητας παρά την εξαπάτηση. Ωστόσο, για να επιτύχουν στην μακροπρόθεσμη, οι προσπάθειες καταπολέμησης της διαφθοράς πρέπει να ανατραπούν οι δομές που αναπτύσσουν τη διαφθορά στην πρώτη θέση.
Γνώμη – Θα μπορούσε η ασιατική τεχνική ασφάλισης να είχε αποτρέψει μια πλήρη πόλεμο στην Ουκρανία;
Το θέμα της εξωτερικής πολιτικής και των στρατηγικών που μπορούν να ακολουθήσουν μεσαίες και μικρές δυνάμεις έχει απασχολήσει τους ειδικούς Διεθνών Σχέσεων, οι οποίοι συχνά επικεντρώνονται στην στρατηγική της εξισορρόπησης και της συνεργασίας – έννοιες που έχουν γίνει δημοφιλείς από σπουδαίους ερευνητές όπως ο Kenneth Waltz και ο Randall Schweller. Η εξισορρόπηση θεωρείται μια στρατηγική για αδύναμες χώρες οι οποίες ελπίζουν στην επιβίωσή τους σε ένα σύστημα που ελέγχουν μεγάλες δυνάμεις, με τη στενή συνεργασία με έναν περιφερειακό ηγέτη. Η συνεργασία θεωρείται κατάλληλη για τις μεσαίες χώρες που νιώθουν αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μια ανερχόμενη δύναμη, μαζί με άλλους ομοίους, στοχαστικούς παίκτες. Ωστόσο, υπάρχει ένα μέσο δρόμο που δεν λαμβάνει αρκετή προσοχή από την ακαδημαϊκή κοινότητα και τους επαγγελματίες. Η προσέγγιση αυτή ονομάζεται hedging και περιστρέφεται γύρω από τρεις κεντρικές αρχές: την αποφυγή σαφούς συσχέτισης και αντιπαράθεσης με μεγάλες δυνάμεις, την ταυτόχρονη υποταγή και αντίσταση προς τον περιφερειακό ηγέτη και τη διαφοροποίηση διπλωματικών σχέσεων και οικονομικής συνεργασίας με μια ευρεία γκάμα περιφερειακών και παγκόσμιων παραγόντων, με στόχο την αποφυγή εξάρτησης από οποιαδήποτε μεγάλη δύναμη.
Ένα εξαιρετικό παράδειγμα μιας επιτυχημένης στρατηγικής hedging είναι το Βιετνάμ. Ως χώρα που μοιράζεται σύνορα στην ξηρά και στη θάλασσα με την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας – συμπεριλαμβανομένης μιας διαρκούς εδαφικής διαμάχης στη Νότια Κίνα Θάλασσα – αναμενόταν (μαζί με άλλες χώρες στη Νοτιοανατολική Ασία) να ενταχθεί σε μια συμμαχία εξισορρόπησης με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα αντιστάθηκε στην άνοδο της Κίνας και θα εξασφάλιζε έναν κανόνες-βασισμένο τάξη στην ευρύτερη περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Σύμφωνα με την κυρίαρχη νεο-ρεαλιστική σκέψη, αυτή θα ήταν μια λογική επιλογή για το Ανόι, το οποίο έχει επαρκή στοιχεία από την εθνική του ιστορία όσον αφορά την κινεζική επέμβαση. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το Βιετνάμ ακολουθεί μια στρατηγική εξωτερικής εξισορρόπησης προς το μεγάλο γείτονά του στο Βορρά. Η ηγεσία της χώρας παραμένει ακλόνητη όσον αφορά την πολιτική άμυνας “Τέσσερα Όχι”, που περιλαμβάνει: 1. μη συμμετοχή σε στρατιωτικές συμμαχίες, 2. μην πλευρισμός με μια χώρα για να δράσει εναντίον μιας άλλης, 3. μην υπάρχουν ξένες στρατιωτικές βάσεις στο εδάφος του Βιετνάμ ή χρήση του ως μέσο για να αντιμετωπίσει άλλες χώρες, και 4. μη χρήση βίας ή απειλής χρήσης βίας στις διεθνείς σχέσεις. Όσον αφορά τα “Τέσσερα Όχι”, η ένταξη του ΑΚΚΟΣ, του ΚΟΚΟΔΟΣ ή οποιασδήποτε παρόμοιας ασφαλείας εταιρικής σχέσης είναι απαγορευμένη.
Όσον αφορά την ενίσχυση των ιδίων αμυντικών της ικανοτήτων, το Βιετνάμ κάνει ό,τι μπορεί για να μοντερνοποιήσει τα συστήματα αμυντικά της που βασίζονται σημαντικά στη Σοβιετική/Ρωσική τεχνολογία και να διατηρήσει μια αξιόπιστη αποτρεπτική δύναμη. Σύμφωνα με την GlobalData, το συνολικό προϋπολογισμό άμυνάς του αναμένεται να αυξηθεί από 6,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020 σε 10,2 δισεκατομμύρια δολάρια έως το τέλος της δεκαετίας. Παρόλο που αυτό αντιπροσωπεύει μια επίπεδη αύξηση, παραμένει ακόμη μακριά από τον προϋπολογισμό άμυνας της Κίνας για το 2024, αξίας 231,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Επιπλέον, η αύξηση των δαπανών για την άμυνα αντιστοιχεί στη συνολική οικονομική ανάπτυξη του Βιετνάμ και είναι συνεπής με την επίσημη εξωτερική πολιτική της χώρας για ανεξαρτησία, αυτάρκεια, πολυμερικοποίηση και διαφοροποίηση, ιδιαίτερα τα δύο πρώτα. Με άλλα λόγια, θα ήταν αφελές να ισχυρίζεται κανείς ότι το Βιετνάμ επενδύει σε ένα ενισχυμένο στρατιωτικό οπλισμό με στόχο την αντιμετώπιση των δυνατοτήτων της Κίνας.
Εναντίον των δυτικών, ή ακριβέστερα – αμερικανικών προσδοκιών, το Βιετνάμ έχει επιλέξει φανερά να μην εξισορροπήσει την Κίνα. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτήν τη στρατηγική απόφαση. Καταρχάς, το Βιετνάμ δεν αντιλαμβάνεται την Κίνα ως ύπαρξη απειλής για την ύπαρξή του· η διαμάχη για τα χωρικά ύδατα και τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες στη Νότια Κίνα Θάλασσα απλά δεν είναι τόσο σοβαρή όσο πίστευαν ή ελπίζαν οι δυτικοί παρατηρητές. Δεύτερον, μέχρι στιγμής η Κίνα δεν έχει δώσει στο Βιετνάμ και σε άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας ισχυρά κίνητρα για να δημιουργήσουν ή να ενταχθούν σε μια αντι-κινέζική συμμαχία. Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει εύκολα αν η Πεκίνο επιλέξει την εκβιαστική επανένωση με την Ταϊβάν. Οι τρίτος και τέταρτος λόγοι δεν σχετίζονται καθόλου με την Κίνα, αλλά με τον κύριο ανταγωνιστή της – τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Ανόι είναι υποψιασμένο για την επίμονη δημοκρατία εναντίον αυτοκρατορίας αφήγησης της Ουάσινγκτον και υποψιάζεται “εχθρικές δ
Τα μαθήματα του Chipko για το παγκόσμιο περιβαλλοντικισμό σήμερα
Η εκκίνηση της παγκόσμιας περιβαλλοντικής ιστορίας στις αρχές της δεκαετίας του 1970 περιλαμβάνει τρία κύρια γεγονότα: στο θεσμικό επίπεδο, οι Ηνωμένες Εθνικές διεξήγαγαν την πρώτη τους Διάσκεψη για το Ανθρώπινο Περιβάλλον στη Στοκχόλμη, στο ακαδημαϊκό επίπεδο, το βιβλίο της Rachel Carson “Σιωπηλή Άνοιξη” έγινε διάσημο για την υπεράσπιση του περιβαλλοντισμού και στο τοπικό επίπεδο, η κίνηση Chipko (αγκαλιά δέντρων) ξεκίνησε στη βόρεια Ινδία ως απάντηση στην παραμέληση των οικολογικών ανησυχιών από το κράτος. Ενώ η Διάσκεψη της Στοκχόλμης και το σημαντικό βιβλίο της Carson παραμένουν τα σημεία αναφοράς του παγκόσμιου περιβαλλοντισμού, οι νέες οικολογικές αντιρρήσεις της κίνησης Chipko έχουν συχνά λησμονηθεί.
Με την ανεξαρτησία από το βρετανικό αποικιακό καθεστώς το 1947, η ινδική ηγεσία επικεντρώθηκε στη γρήγορη ανάπτυξη με κέντρο τις σύγχρονες βιομηχανίες και τη γεωργία. Αφού ήταν αμφίρροποι ενάντια στις αποικιακές πολιτικές, μετά την ανεξαρτησία, το ινδικό κράτος διατήρησε τα περισσότερα από τα αυταρχικά χαρακτηριστικά της αποικιακής διοίκησης. Αυτά περιλάμβαναν τις παρακμιακές δασικές πολιτικές που αποστείρωναν τους αγρότες, τους κατοίκους των δασών, τους βοσκούς, τις γυναίκες, τους Αδιβάσι κλπ.
Παρά τις υψηλότατες ισχυρισμούς της για τη διατήρηση των δασών και την προσπάθεια να μετατρέψει το 33% της Ινδίας σε δάση, υπήρχε ελάχιστη πρόταση για εναλλακτικές λύσεις στην δασική πολιτική του 1952 – και σε περισσότερα μέρη, η αποικιακή δομή εκμετάλλευσης διατηρήθηκε. Η ιδέα των “δασικών επιφανειών” διατηρήθηκε υπό τον τίτλο των “εθνικών αναγκών”. Ωστόσο, οι δασικοί πόροι εκμεταλλεύτηκαν και ο κόψιμο των δέντρων επιτράπηκε εμπορικά. Η προτίμηση του κράτους για τα εμπορικά συμφέροντα επίσης ήρθε στο κόστος των αγροτών και των κατοίκων των δασών για τις “επιβιωτικές ανάγκες καυσόξυλων, ζωοτροφών και μικρών ξύλων”. Έτσι, η κίνηση Chipko ξεκίνησε μια αγροτική κίνηση που επιδίωκε να ανακτήσει και να υπερασπιστεί τα κοινοτικά δικαιώματα στα δάση.
Η κίνηση Chipko ξεκίνησε στο βόρειο κρατίδιο της Ουτταρ Πραντές (αργότερα Ουταρακχάντ) το 1973. Ηγούμενοι των κατοίκων (κυρίως γυναίκες και αυτόχθονες) που εξαρτιόντουσαν από τα δάση για την επιβίωσή τους, οι ακτιβιστές της Chipko αγκάλιασαν τα δέντρα για να διαμαρτυρηθούν για το εμπορικό κόψιμο των δέντρων. Η κίνηση γεννήθηκε στο Μάνταλ, ένα εσωτερικό χωριό των Γκαρχβάλ Χιμαλάια, όπου οι υλοτόμοι της εταιρείας Symonds από την Αλλαχαμπάντ αποτράπηκαν από το να κόψουν τα σφένδαμα. Η κίνηση Chipko, υπό την ηγεσία των Τσάντι Πρασάντ Μπατ, Σουνταρλάλ και Βιμάλα Μπαχούγκνα και Γκαύρα Ντέβι, μεταξύ άλλων, διαμαρτυρήθηκε κατά της αδικαιολόγητης μεταχείρισης των ντόπιων εναντίον της χρήσης των δασικών πόρων για την επιβίωσή τους, ενώ ταυτόχρονα επέτρεπε σε μεγάλες επιχειρήσεις να επωφεληθούν από το κόψιμο των δέντρων.
Η κίνηση σύντομα κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών μερών της βόρειας Ινδίας, με ανθρώπους (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) να αγκαλιάζουν δέντρα και να διαμαρτύρονται για τις κρατικές πολιτικές στον τομέα των δασών που είχαν αποστερήσει τις ντόπιες κοινότητες και υπέρ των εμπορικών συμφερόντων. Η κίνηση επέφερε επιτυχώς τα ενδιαφέροντα της τοπικής κοινότητας και βοήθησε στην αντιμετώπιση των οικολογικών τους ανησυχιών. Έτσι, η Chipko έχει συχνά χαρακτηριστεί ως “οικολογισμός των φτωχών”. Ο ιστορικός Ramachandra Guha γράφει: “Μέχρι την Chipko, ο οικολογισμός συνδεόταν με τις πλούσιες χώρες και τη μεσοαστική τάξη. Υπήρχε η αίσθηση ότι οι αγρότες έλειπαν από τη γνώση και την κατανόηση των οικολογικών διεργασιών και πως η Ινδία ήταν πολύ φτωχή για να είναι πράσινη”. Η επιτυχία της κίνησης έχει ευρύτατες διαστάσεις στον κανονισμό του εμπορικού δασοκομίας και των συστημάτων των εργολαβιών και στην ανακάλυψη των κοινοτικών δικαιωμάτων στα δάση. Ωστόσο, παρά την τεράστια επιτυχία της, υπάρχει ελάχιστη σοβαρή συζήτηση στις Διεθνείς Σχέσεις και την πολιτική επιστήμη για το πώς η ακτιβιστική δράση της Chipko μπορεί να διαμορφώσει τις σημερινές μας αντιλήψεις για τον περιβαλλοντισμό.
Ενάντια σε αυτό το υπόβαθρο, έγραψα ένα άρθρο με τίτλο: “Feeling for the Anthropocene: Affective Relations and Ecological Activism in the Global South” για το “International Affairs”. Στο άρθρο, επιδίωξα να κατανοήσω πώς η οικολογική ακτιβιστική μπορεί να θεωρηθεί και να κατανοηθεί διαφορετικά. Έτσι, ρώτησα: “Πώς διαμορφώνουν οι συναισθήματα το οικολογικό ακτιβισμό στον παγκόσμιο Νότο;” Έχω βασιστεί στην αυξανόμενη επιστημονική εστίαση στη σχέση, τα συναισθήματα και την εποχή του Ανθρώπου στις Διεθνείς Σχέσεις για να αποτυπώσω πλήρως την ουσία του πώς διαφορετικά μπορεί να θεωρηθεί ο οικολογικός ακτιβισμός. Μέσω της εμπειρικής μου συζήτησης για την κίνηση Chipko, έχω υποστηρίξει ότι είναι σημαντικό για τους ερευνητές και τους ακτιβιστές να κινηθούν πέρα από τις “κυρίαρχες ρατσιοναλιστικές τεχνοκ
Αξιολόγηση Εθνικών και Διεθνών Αντιδράσεων στη Μετακίνηση λόγω Κλιματικών Αλλαγών
Η αλλαγή του κλίματος προκαλεί ακραίες και ανεκτές συνθήκες σε πολλά μέρη του κόσμου. Το επιδεινούμενο πρόβλημα έχει ενθαρρύνει τη συζήτηση σχετικά με την κατάταξη και την προστασία των μεταναστών του κλίματος σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Με την ονομασία “Οι ξεχασμένοι θύματα του κόσμου”, οι μετανάστες του κλίματος αντιμετωπίζουν τις χειρότερες συνέπειες των αρνητικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Η Μετανάστευση που προκαλείται από το κλίμα είναι ήδη πραγματικότητα στον σημερινό κόσμο λόγω της εμφάνισης ακραίων φαινομένων όπως πλημμύρες και τυφώνες. Σύμφωνα με την Έκθεση για το Οικολογικό Κίνδυνο (2022), ο αριθμός των αναγκαστικά εκτοπισθέντων ατόμων έχει αυξηθεί σε 89,3 εκατομμύρια. Και μέχρι το 2050, ο αριθμός θα φτάσει τα 143 εκατομμύρια, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα. Παρά τα σαφή επιστημονικά στοιχεία που συνδέουν την κλιματική αλλαγή με τη Μετανάστευση, η εξέλιξη των διεθνών νομικών πλαισίων δεν έχει δει σημαντική ανάπτυξη.
Η έννοια της Μετανάστευσης που προκαλείται από το κλίμα βρίσκεται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης από το 1985, όταν ο ειδικός του UNEP Έσαμ Ελ-Χινάουι δημιούργησε τον όρο “περιβαλλοντικοί πρόσφυγες”, που υποδηλώνει τα άτομα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω βαθιών περιβαλλοντικών διαταραχών. Η έλλειψη συναίνεσης στην αντιμετώπιση του ζητήματος είναι ιδιαίτερα εμφανής, καθώς χρησιμοποιούνται διάφοροι όροι όπως “κλιματικός πρόσφυγας”, “μετανάστες του κλίματος” και “περιβαλλοντικοί μετανάστες” ανταλλάξιμα. Αυτό το άρθρο θα επικεντρωθεί στην πολυδιάστατη εξέλιξη των διεθνών νομικών μέσων και την αποτελεσματικότητά τους στην αντιμετώπιση των πολυπλοκοτήτων της μετανάστευσης που προκαλείται από το κλίμα. Δεύτερον, πώς διάφορες κυβερνήσεις παγκοσμίως αξιολογούν το ζήτημα και τα μηχανισμούς που υιοθετούν σε απάντηση σε αυτό.
Ο όρος ‘Μετανάστευση που προκαλείται από το κλίμα’ είναι σχετικά νέος και, συνεπώς, δεν καλύπτεται από τους διεθνείς νόμους περί προσφύγων. Ενώ οι Μετανάστες του Κλίματος έχουν κάποια από τα θεμελιώδη δικαιώματα σύμφωνα με το υπάρχον καθεστώς του διεθνούς δικαίου, υπάρχει έλλειψη ουσιαστικών μηχανισμών προστασίας. Για παράδειγμα, η Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες και η πρόταση του 1967 παρέχουν γενικώς τα ανθρώπινα δικαιώματα σε εκείνους που διαφεύγουν την διώξη ή τη βία. Για τρεις κύριους λόγους, οι πρόσφυγες από την κλιματική αλλαγή δεν προστατεύονται σύμφωνα με τη Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες:
1) Οι κλιματικές αιτίες δεν καλύπτονται από τη σύμβαση, η οποία περιορίζει την κατάσταση του πρόσφυγα σε άτομα που διώκονται για συγκεκριμένους λόγους όπως φυλή, θρησκεία, εθνικότητα ή πολιτική άποψη.
2) Η σύμβαση απαιτεί η δίωξη να προέρχεται από ανθρώπινο παράγοντα, όπως κράτος ή μη κρατικό φορέα.
3) Ενώ η πλειονότητα της κλιματικής μετανάστευσης συμβαίνει εσωτερικά μέσα στη χώρα κατοικίας του ατόμου, η σύμβαση απαιτεί τους πρόσφυγες να βρίσκονται έξω από τη χώρα κατοικίας τους για να λάβουν προστασία.
Επομένως, το υφιστάμενο σύστημα του διεθνούς δικαίου πρέπει να είναι εξοπλισμένο για να αντιμετωπίσει περίπλοκες περιπτώσεις των προσφύγων του κλίματος.
Παρά τις προσπάθειες πολλών οργανισμών του ΟΗΕ να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των μεταναστών του κλίματος, μόνο οι πολυμερείς συνθήκες και οι ψηφίσματα που εκδίδονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχουν την αρμοδιότητα να θεσπίσουν δεσμευτικό διεθνές δίκαιο. Για παράδειγμα, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ δεν παρείχε συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικής παρά το γεγονός ότι αναγνώρισε την ανάγκη να προστατευθούν οι μετανάστες του κλίματος σε μια μη δεσμευτική απόφαση. Ο Οργανισμός Διεθνούς Μετανάστευσης (IOM) έχει δημιουργήσει μια διαίρεση για να αντιμετωπίσει θέματα που σχετίζονται με τη Μετανάστευση, το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή αλλά χρειάζεται βοήθεια για τη δημιουργία υποστήριξης για νέες δεσμευτικές συμβάσεις. Επιπλέον, ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (UNHRC) χρησιμοποιεί τον όρο “Περιβαλλοντικοί Μετανάστες” αντί για κλιματικούς πρόσφυγες. Το UNHRC λέει ότι ο όρος πρόσφυγας είναι “παραπλανητικός” καθώς ο όρος πρόσφυγας υπονοεί τη μετακίνηση μεταξύ κρατών, ενώ στην περίπτωση της κλιματικής αλλαγής, η αποδιοργάνωση είναι κυρίως εσωτερική.
Με όλα αυτά, η δικαιοδοσία του κλίματος έχει εμφανιστεί ως ένα μέσο για τους μετανάστες του κλίματος σε διάφορες χώρες. Το διεθνές νομικό πλαίσιο της “μη απέλασης” προσφέρει έναν ενθαρρυντικό δρόμο για τους μετανάστες του κλίματος. Για παράδειγμα, στην υπόθεση Ionae Teitiota εναντίον Νέας Ζηλανδίας, η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ αναγνώρισε ότι η αρχή της μη απέλασης μπορεί να εφαρμοστεί. Ενώ η αίτηση του αιτούντος απορρίφθηκε με το επιχ
Η υπόσχεση του Ρίσι Σουνάκ για Εθνική Υπηρεσία και οι εναντίον της περίπτωση της κατανομής
Η επαναφορά της υποχρεωτικής εθνικής υπηρεσίας από τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, Rishi Sunak, στις 25 Μαΐου 2024, έχει πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις και αμφισβητήσεις σχετικά με τον χαρακτήρα και την ανάγκη αυτής της πρακτικής. Η κυβέρνηση επεσήμανε ότι το πρόγραμμα δεν αποτελεί στρατιωτική κατάταξη, ωστόσο, ισχυρίζομαι ότι η ονομασία αυτής της πρακτικής ως “εθνική υπηρεσία” αντί για “στρατιωτική κατάταξη” δεν αλλάζει την βασική της φύση. Η κύρια χαρακτηριστική της στρατιωτικής κατάταξης είναι η υποχρεωτικότητά της, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι νομικά υποχρεωμένοι να συμμετέχουν. Ανεξαρτήτως του όρου που χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτήν την πρακτική, εάν η υπηρεσία είναι υποχρεωτική και επιβάλλεται με το νόμο, με νομικές συνέπειες για όσους αρνούνται να την ολοκληρώσουν, αυτό αποτελεί στρατιωτική κατάταξη. Έτσι, η ουσία της απαίτησης – η υποχρεωτική επιβολή και οι κυρώσεις για τη μη συμμόρφωση – παραμένει αναλλοίωτη παρά το όνομα που χρησιμοποιείται για να την περιγράψει.
Η αναστοχασμός του Ηνωμένου Βασιλείου στη στρατιωτική κατάταξη το 1963, μεταβαίνοντας σε μια επαγγελματική εθελοντική στρατιά, έχει αλλάξει ριζικά τη σχέση μεταξύ του προσωπικού επαγγελματικής υπηρεσίας. Οι επαγγελματίες στρατιώτες εισέρχονται σε μια σύμβαση εργασίας με τις ένοπλες δυνάμεις, συμφωνώντας σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Αυτό το επαγγελματικό πλαίσιο εξασφαλίζει ένα υψηλό επίπεδο δέσμευσης και εμπειρογνωμοσύνης καθώς τα μέλη των δυνάμεων επιλέγουν εθελοντικά αυτήν την επαγγελματική πορεία. Αντίθετα, οι κατατεθέντες σε υπηρεσία για ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα διατηρούν τα περισσότερα πολιτικά τους δικαιώματα και δεν μπορούν να θεωρηθούν ως πραγματικοί εθελοντές. Η ενσωμάτωσή τους σε μια επαγγελματική στρατιά μπορεί επίσης να επηρεάσει την ψυχολογία και την απόδοση των επαγγελματιών στρατιωτικών. Από ηθικής άποψης, η επιβολή υποχρεωτικής υπηρεσίας παραβιάζει τις προσωπικές ελευθερίες και μπορεί να οδηγήσει σε αντίσταση και αντίσταση μεταξύ εκείνων που κατατάσσονται, εκτός εάν οι κατατεθέντες έχουν πραγματική πίστη στην αποτελεσματικότητα και την αποτελεσματικότητα του συστήματος της στρατιωτικής κατάταξης.
Ένα δημοσίευμα της YouGov τον Ιανουάριο του 2024 αναδεικνύει ότι περισσότερο από ένα τρίτο των κατωτέρων των 40 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο θα αρνηθούν τη στρατιωτική κατάταξη σε περίπτωση παγκόσμιου πολέμου, αμφισβητώντας περαιτέρω την εφικτότητα να επαναφέρει τη στρατιωτική κατάταξη. Αυτό το στατιστικό αντικατοπτρίζει ένα σημαντικό έλλειμμα στη δημόσια υποστήριξη της υποχρεωτικής υπηρεσίας και υποδεικνύει πιθανές προκλήσεις στην επιβολή της. Είναι επίσης αόριστο πώς η κυβέρνηση θα χρηματοδοτήσει και θα επιβάλει ένα πρόγραμμα εθνικής υπηρεσίας που σέβεται την ατομική αυτονομία ενώ παραμένει αποδοτικό από άποψη κόστους. Η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος θα απαιτούσε σημαντικούς πόρους και υποδομές, πιθανώς αποκρούοντας κεφάλαια από άλλους κρίσιμους τομείς της άμυνας και της δημόσιας υπηρεσίας.
Σε χώρες με εξαναγκασμένες ή υβριδικές (επαγγελματικές και εξαναγκαστικές) ένοπλες δυνάμεις, όσοι είναι επιλέξιμοι για στρατιωτική κατάταξη και αρνούνται να αναλάβουν στρατιωτικά καθήκοντα για θρησκευτικούς, φιλοσοφικούς, ιδεολογικούς, ηθικούς, ανθρωπιστικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους επιτρέπεται να εκτελέσουν εναλλακτική πολιτική υπηρεσία. Χώρες όπως Δανία, Φινλανδία, Νορβηγία και Ελβετία επιτρέπουν την υποβολή αιτήσεων για απαλλαγή για λόγους συνείδησης από νέους κατατεθέντες, καθώς και από εκείνους που βρίσκονται ήδη σε υπηρεσία, ακόμη και αν οι πεποιθήσεις τους αλλάζουν κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας τους. Παρόλο που αυτή η προσέγγιση θεωρείται πιο ηθικά προσεκτική, εξακολουθεί να επιβάλλει υποχρεωτική υπηρεσία στα άτομα, που ενδέχεται να μην συμφωνεί με τις μοντέρνες δημοκρατικές αξίες που τονίζουν την προσωπική ελευθερία και αυτονομία.
Η προσπάθεια για τη στρατιωτική κατάταξη δεν είναι μόνο ξεπερασμένη, αλλά και ανεφάρμοστη. Η Φινλανδία προσλαμβάνει τυπικά περίπου 25.000 κατατεθέντες ετησίως για υποχρεωτική υπηρεσία και είναι αμφισβητήσιμη στη Φινλανδική κοινή γνώμη, αν και η μακροχρόνια βιωσιμότητά της σε ένα αλλαγόντα γεωπολιτικό τοπίο έχει αμφισβητηθεί. Παρόλα αυτά, η σύγκριση των ένοπλων δυνάμεων του Ηνωμένου Βασιλείου με αυτές των χωρών που διατηρούν στρατιωτική κατάταξη είναι άσκοπη. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μέλος του NATO από το 1949, ενώ διατηρεί αρκετές ξένες στρατιωτικές βάσεις όπως στη Γιβραλτάρ και την Κύπρο, που χρησιμοποιούνται για να εκτοξεύσουν αποστολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και πιο πρόσφατα το 2024, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ όταν κατέστρεψε ιστοχώρους των Χούθι στην Κόκκινη Θάλασσα. Μια σύγ
Γνώμη – Γιατί η Μονοπολικότητα Δεν Έχει Τελειώσει
Το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε μια φάση αλλαγής και μετασχηματισμού, όπου οι εκάστοτε δυνάμεις και επιρροές είναι σε συνεχή εξέλιξη. Η έννοια της “μεταβολής του κόσμου” είναι συχνά στο επίκεντρο των συζητήσεων, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να χάνουν σταδιακά την επιρροή και τη δύναμή τους, ενώ Κίνα, Ρωσία και άλλες περιφερειακές και μεσαίες δυνάμεις ανεβαίνουν στην κλίμακα της παγκόσμιας εξουσίας. Οι ειδικοί μιλούν για δομικές αλλαγές από ένα μονοπολικό σύστημα με μια κυρίαρχη κράτος, σε ένα διπολικό σύστημα (με δύο κυρίαρχα κράτη), ή ένα πολυπολικό σύστημα (με τρία ή περισσότερα κυρίαρχα κράτη). Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ένα πολυπολικό σύστημα είναι το πιο ασταθές και λιγότερο ειρηνικό. Είναι πιο δύσκολο να διατηρηθεί η ισορροπία της εξουσίας σε ένα πολυπολικό σύστημα, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα μεγάλων πολέμων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.
Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι η πολυπολικότητα είναι ήδη το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του διεθνούς συστήματος. Για παράδειγμα, η Emma Ashford και ο Evan Cooper υποστηρίζουν ότι ο κόσμος είναι πράγματι πολυπολικός. Η Αμερική χάνει εξουσία και άλλοι κερδίζουν εξουσία, πράγμα που σημαίνει, σύμφωνα με τους Ashford και Cooper, ότι ούτε η μονοπολικότητα ούτε η διπολικότητα περιγράφουν καλά το σημερινό διεθνές σύστημα. Επιπλέον, ένα πρόσφατο ανεπίσημο δημοσκοπικό δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε από το Foreign Affairs έδειξε ότι το 65% των σημαντικών ειδικών στη διεθνή πολιτική πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι πιο πολυπολικός ή διπολικός παρά μονοπολικός. Μόνο το 23% των ειδικών πιστεύει ότι ο κόσμος παραμένει πιο μονοπολικός. Αυτοί που αμφισβητούν το γεγονός ότι το σύστημα είναι μονοπολικό λένε ότι πρέπει να αποδεχτούμε τη μετατόπιση της οικονομικής και δημογραφικής εξουσίας που έχουμε δει τα τελευταία 30 χρόνια. Η εξουσία μετατίθεται μακριά από τη Δύση, προς την Ινδία, τη Ρωσία και την Κίνα.
Η επιχειρηματολογία της Ashford και του Cooper βασίζεται σε ευρήματα από το δικό τους πολιτικό έγγραφο. Για να μετρήσουν την πολική δομή, χρησιμοποιούν μια συνδυαστική προσέγγιση από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ), το ΑΕΠ σε αγοραστική δύναμη, το ΑΕΠ ανά κεφαλήν, το συνολικό εθνικό πλούτο, καθώς και μια σειρά δεικτών οικονομικής και εξουσίας. Αλλά μήπως μια μεγαλύτερη οικονομία και πληθυσμός σημαίνουν ότι τα κράτη γίνονται πολικές δυνάμεις; Όχι ακριβώς. Οι πολιτικοί επιστήμονες ορίζουν συχνά την εξουσία ως τη δυνατότητα ενός κράτους να κάνει ένα άλλο κράτος να κάνει κάτι που συνήθως δεν θα έκανε. Λαμβάνοντας υπόψη αυτόν τον ορισμό, ούτε η οικονομία ούτε ο πληθυσμός είναι ιδιαίτερα καλοί δείκτες της τρέχουσας διανομής εξουσίας στο διεθνές επίπεδο.
Ακόμα κι αν ένα κράτος αυξήσει ξαφνικά τον πληθυσμό του κατά 50 εκατομμύρια άτομα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γίνεται πιο δυνατό. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομία ενός κράτους. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση στην πλουσιότερη περίοδό της είχε μόνο το τρίτο της οικονομίας των ΗΠΑ. Αλλά η Σοβιετική Ένωση επέλεξε τα όπλα αντί του βουτύρου. Και αυτό ακριβώς είναι ο λόγος που ο κόσμος ήταν διπολικός κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η κομμουνιστική δύναμη ισοπεδώνει, ακόμη και υπερβαίνει, τις ΗΠΑ στη στρατιωτική δύναμη.
Τα χρήματα και οι άνθρωποι είναι κυρίως δυνητικές πηγές εξουσίας. Η στρατιωτική δύναμη ενός κράτους προσφέρει μια καλύτερη εικόνα της τρέχουσας ισορροπίας εξουσίας και της ικανότητας των κρατών να κάνουν άλλα κράτη να κάνουν κάτι που συνήθως δεν θα έκαναν. Σε ένα πρόσφατο ερευνητικό άρθρο, εξετάζω το μέγεθος των στρατευμάτων όλων των χωρών και πόσα χρήματα δαπανούν για κάθε στρατιώτη. Αυτό δίνει μια ένδειξη του μεγέθους, της δύναμης και της εξελιγμένης φύσης των στρατευμάτων των κρατών. Στη συνέχεια συγκρίνω πώς έχει εξελιχθεί η κατανομή μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων με την πάροδο του χρόνου. Το αποτέλεσμα είναι σαφές: Ο κόσμος παραμένει μονοπολικός.
Η Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία δεν είναι καθόλου κοντά στην στρατιωτική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν φωνάζει πολύ αλλά δεν έχει πραγματικά τη δύναμη να αυτοαποκαλείται πολική δύναμη. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία δεν είναι οι δυνάμεις που κάποτε ήταν. Η περιγραφή του κόσμου ως πολυπολικός – που απαιτεί τρεις ή περισσότερα κέντρα εξουσίας – είναι επομένως εσφαλμένη.
Βεβαίως, η ανάπτυξη της Κίνας είναι εντυπωσιακή. Και το Πεκίνο παίζει σε ένα υψηλότερο επίπεδο από τη Ρωσία, για παράδειγ