Category Archives: Greek poetry

Culture, evergreen, Greece, Greek News, Greek poetry, Japan, Koizumi Yakumo, Lafcadio Hearn, Lefkada, literature, national poet, poetry

Ο Λευκάδιος Χέρν: Ο Έλληνας Εθνικός Ποιητής της Ιαπωνίας

Ο Λαφκάδιο Χερν, γνωστός και ως Κοϊζούμι Γιακούμο, (27 Ιουνίου 1850 – 26 Σεπτεμβρίου 1904), αποτελεί έναν μοναδικό χαρακτήρα στη διεθνή λογοτεχνία, ξεκινώντας τη ζωή του στην Ελλάδα και περνώντας τον υπόλοιπο καριέρας του στην Ιαπωνία, γίνοντας πολίτης του κόσμου.

Μέσα από το έργο του, ο Χερν δημιούργησε ένα γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αφοσιώνοντας τον εαυτό του τόσο στην ελληνική όσο και στην ιαπωνική κουλτούρα. Πίστευε ότι η ελληνική και η ιαπωνική κουλτούρα είχαν κοινά χαρακτηριστικά στον πολυθεϊσμό και την ανιμισμό, φαντάζοντας την Ελλάδα ως Ουτοπία, όπως αναφέρει η ιστορικός Κάθυ Γουόνς.

Γνωστός και με το ιαπωνικό όνομα “Κοϊζούμι Γιακούμο”, τα βιβλία του για την χώρα του ανατέλλοντος ήλιου, ειδικά οι συλλογές των ιαπωνικών μύθων και φανταστικών ιστοριών, τον έκαναν έναν ουσιαστικό παράγοντα στον ιαπωνικό λογοτεχνικό κόσμο.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Χερν είναι επίσης γνωστός για τα γραπτά του για τη ζωντανή πόλη της Νέας Ορλεάνης, βασισμένα στη δεκαετή του παραμονή εκεί.

Ωστόσο, ο Λαφκάδιο Χερν δεν ήταν ούτε Ιάπωνας ούτε Αμερικανός. Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1850 στο ελληνικό νησί της Λευκάδας στο Ιόνιο Πέλαγος και πήρε το όνομά του από αυτό το πολύ ίδιο νησί.

Ο πατέρας του ήταν Άγγλο-Ιρλανδός χειρουργός στρατιώτης με το βαθμό του αρχιλοχία, ο Τσαρλς Μπους Χερν, και η μητέρα του ήταν μια ελληνίδα αριστοκράτισσα, η Ρόζα Αντωνίου Κασιμάτη.

Ο Λαφκάδιο βαπτίστηκε Πατρίκιο Λευκάδιο Χερν στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησε το πρώτο του όνομα.

Όταν ο πατέρας του μεταφέρθηκε στις Δυτικές Ινδίες, ο Λαφκάδιο, που τότε ήταν έξι ετών, μετακόμισε στο Δουβλίνο με τη μητέρα του για να ζήσουν με την οικογένεια του πατέρα του.

Ωστόσο, η μητέρα του δεν γνώρισε αποδοχή από την οικογένεια του συζύγου της και σύντομα το ζευγάρι χώρισε, αφήνοντας τον Λαφκάδιο να μεγαλώσει με μια μεγάλη θεία στο Δουβλίνο.

Η Ρόζα Κασσιμάτη επέστρεψε στην Ελλάδα και ποτέ δεν ξαναείδε τα παιδιά της.

Ο νεαρός Χερν τραυματίστηκε σε ατύχημα στην αυλή στα δεκαέξι του, χάνοντας την όραση στο αριστερό του μάτι (οι επόμενες φωτογραφίες του κρύβουν το αριστερό του προφίλ). Λίγο μετά το ατύχημά του, πέθανε ο πατέρας του.

Στην ηλικία των δεκαεννέα ετών, ο Χερν μετακόμισε στο Σινσινάτι, Οχάιο. Με τη δύναμη του ταλέντου του ως συγγραφέα, σύντομα απέκτησε δουλειά ως δημοσιογράφος για την εφημερίδα “Cincinnati Daily Enquirer”, εργαζόμενος για την εφημερίδα από το 1872 έως το 1875.

Ο Χερν γρήγορα έγινε γνωστός για τις αναφορές του για τοπικούς φόνους, αποκτώντας φήμη ως ο πρώτος σενσάσιοναλ δημοσιογράφος της εφημερίδας, καθώς και ως συγγραφέας ευαίσθητων αφηγήσεων για τις ζωές κάποιων από τους πιο μειονεκτούντες ανθρώπους του Σινσινάτι.

Η Βιβλιοθήκη της Αμερικής επέλεξε μια από αυτές τις αφηγήσεις φόνου, το “Κρεμασμένος”, για συμπερίληψη στη δισαχρονική ανασκόπηση της “Αμερικανικής Αληθινής Εγκληματολογίας”, που δημοσιεύτηκε το 2008.

Κατά το φθινόπωρο του 1877, ο Χερν άφησε το Σινσινάτι για τη Νέα Ορλεάνη, Λουιζιάνα, όπου αρχικά έγραφε αναφορές για τις ανακαλύψεις του στην “Πύλη προς τις Τροπικές” για την “Σινσινάτι Κομερσιαλ”.

Ζούσε στη Νέα Ορλεάνη για σχεδόν μια δεκαετία, γράφοντας αρχικά για την εφημερίδα “Daily City Item” και αργότερα για τη “Times Democrat”.

Τα γραπτά του για το “Harper’s Weekly” και το “Scribner’s Magazine” βοήθησαν στη δημιουργία της δημοφιλούς φήμης της Νέας Ορλεάνης ως ενός μέρους με μια ξεχωριστή κουλτούρα πιο κοντά στην Ευρώπη και την Καραϊβική παρά στο υπόλοιπο της Βόρειας Αμερικής.

Το 1890, ο Χερν ταξίδεψε στην Ιαπωνία για να εργαστεί ως ανταποκριτής εφημερίδας. Αν και αυτή η δουλειά δεν πήγε καλά, ο Χερν βρήκε ένα μέρος όπου θα περνούσε τον υπόλοιπο της ζωής του και θα επεκτείνει την έμπνευσή του ως συγγραφέας.

Ο Χερν σύντομα έγινε φίλος με τον Μπέιζιλ Χολ Τσάμπερλεϊν του Πανεπιστημίου του Τόκυο και με αξιωματούχους στο Υπουργείο Παιδείας της Ιαπωνίας.

Με την ενθάρρυνσή τους, το καλοκαίρι του 1890 μετακόμισε στην πόλη της Ματσούε για να διδάξει αγγλικά.

Ο Χερν παντρεύτηκε τη Σέτσου Κοϊζούμι, την κόρη μιας τοπικής οικογένειας σαμουράι και υιοθέτησε τον βουδισμό. Έγινε ιαπωνικός πολίτης και άλλαξε το όνομά του σε Κοϊζούμι Γιακούμο.

Τον Δεκέμβριο του 1896, το Πανεπιστήμιο του Τόκυο του πρόσφερε τη θέση του Καθηγητή Αγγλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας. Το 1904 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ουασέντα.

Ο Λαφκάδιο Χερν επηρέασε την καθιέρωση διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Ιαπωνίας το 1899.

Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν είδε ξανά τη μητέρα του μετά το 1854, συνέχισε να νιώθει αγάπη για εκείνη και να είναι περήφανος για την ελληνική ταυτότητά του.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1904, ο Χερν πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στην ηλικία των 54 ετών. Τα έργα του αγαπιούνται και μνημονεύονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιαπωνία

Art, books, Culture, evergreen, Greece, Greek Literature, Greek poetry, Kostis Palamas, poetry

Κώστης Παλαμάς: Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές

Κωστής Παλαμάς: Ο Εθνικός Ποιητής της Ελλάδας

Ο Κωστής Παλαμάς δεν ήταν μόνο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές των νεότερων χρόνων. Ήταν επίσης μία από τις πιο εμψυχωτικές μορφές του Ελληνισμού, καθώς κομμάτια του λογοτεχνικού έργου του υιοθετήθηκαν ως εθνικά ποιήματα του νεοϊδρυμένου ελληνικού κράτους.

Γεννημένος στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859, ο Παλαμάς έζησε τραγικά αρκετά ώστε να παρακολουθήσει την Ελλάδα να κατακτιέται από τις γερμανικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943.

Το τεράστιο πλήθος του ποιητικού έργου του Παλαμά είναι διαποτισμένο με ιστορία, Ελληνισμό και τον διαμορφωτή της “Μεγάλης Ιδέας” για την πατρίδα του, ενώ ταυτόχρονα ασχολήθηκε με τον καθημερινό άνθρωπο και τα συναισθήματά του. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ανακηρύχτηκε Εθνικός Ποιητής της Ελλάδας.

Η λυρικότητα και η δεξιοτεχνία του λόγου του ποιητή ήταν εντυπωσιακές, αλλά εκτός από τη θέση του ως εθνικός βάρδος, ο Παλαμάς ήταν επίσης λογοτέχνης κριτικός, συγγραφέας πεζογραφίας και λογοτεχνικός φιλόσοφος.

Ο Παλαμάς έχασε τους δύο γονείς του σε μικρή ηλικία. Το 1864, η μητέρα του Πηνελόπη πέθανε κατά τη διάρκεια του τοκετού, και λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, πέθανε και ο πατέρας του Μιχαήλ.

Ο έξι ετών Κωστής φρόντιζε τότε από τον θείο του, Δημήτριο Παλαμά, και μετακόμισε στο σπίτι του στη Μεσολόγγι. Ο νεαρός αγόρι έμεινε εκεί από το 1867 έως το 1875. Άρχισε να γράφει ποιήματα και λογοτεχνία από τις πρώτες του σχολικές μέρες.

Μόλις ολοκλήρωσε το λύκειο, το 1876, μετακόμισε στην Αθήνα, όπου εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα σπουδές του, ωστόσο, δεν κράτησαν πολύ, αφού η καρδιά του νεαρού Παλαμά επιθυμούσε να γράψει ποίηση και να επικεντρωθεί στη λογοτεχνία γενικότερα. Άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος για να βγάλει τα προς το ζην, χρησιμοποιώντας διαφορετικά ψευδώνυμα, και έγραφε με πόρωση.

Ο Παλαμάς σύντομα ξεχώρισε από τους συναδέλφους του. Έγινε ιδρυτής του “Νέου Αθηναϊκού Σχολείου” στην ποίηση, και το 1886 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή ποιημάτων, με τίτλο “Τραγούδια της Πατρίδος μου”.

Το 1887 παντρεύτηκε τη Μαρία Βάλβη, με την οποία είχε τρία παιδιά, τη Ναυσικά, τον Λέανδρο και τον Άλκη. Ο μικρότερος γιος του, Άλκης, πέθανε στην ηλικία των πέντε ετών, και ο ποιητής έπεσε σε θλίψη. Προς μνήμη του Άλκη, έγραψε το “Τάφος” (1898), ένα μεγαλοπρεπές έλεγχο.

Το 1879, ο Παλαμάς διορίστηκε Γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών και, μέχρι την παραίτησή του το 1928 ως γενικός γραμματέας, κέρδισε πολλές τιμητικές διακρίσεις.

Το 1924, η Γαλλική Κυβέρνηση τίμησε τον Παλαμά με τον Τάγμα της Λεγεώνας τιμής, και το 1929 διορίστηκε Πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών εκεί. Στις αρχές του 1933, τιμήθηκε με το μετάλλιο “Γκαίτε” από τον γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα.

Ο Παλαμάς ανακηρύχθηκε Επικεφαλής Πρόεδρος της νεοιδρυθείσας ενότητας της Διεθνούς Ένωσης Συγγραφέων. Το 1934, η ισπανική κυβέρνηση τίμησε με το μετάλλιο “Plaque del l’Ordre de la République”, και ένα χρόνο αργότερα, του απονεμήθηκε το Μετάλλιο της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου του Μιλάνου.

Το 1936, ο Παλαμάς γιόρτασε την πεντηκοστή ετησία της συμβολής του στην ελληνική ποίηση και λογοτεχνία λαμβάνοντας τον τίτλο του Προέδρου της Βασιλικής Τάξης για τις συμβολές του στα Γράμματα και την Τέχνη από το Υπουργείο Παιδείας. Το 1937, η γλυπτή του βρίσκεται στη Μεσολόγγι.

Η σύζυγός του, Μαρία, πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 1943. Λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, ο Παλαμάς ίδιος πέθανε. Τουλάχιστον εκατό χιλιάδες Έλληνες απήντησαν τον Εθνικό Ποιητή μπροστά στα σοκαρισμένα μάτια των Γερμανών, που κατείχαν τη χώρα εκείνα τα χρόνια.

Η συλλογή ποιητικών έργων του Παλαμά περιλαμβάνει:

– Τραγούδια της Πατρίδος μου (1886)
– Ύμνος στην Αθηνά (1889)
– Μάτια της Ψυχής μου (1892)
– Ιάμβοι και Αναπαίστες (1897)
– Ο Τάφος (1898)
– Οι Χαιρετισμοί του Ηλιογενούς (1900)
– Η Ακίνητη Ζωή (1904)
– Δώδεκα Άσματα του Τσιγγάνου (1907)
– Η Φλογέρα του Βασιλιά (1910)
– Επιθυμίες της Λιμνοθάλασσας (1912)
– Σατιρικές Ασκήσεις (1912)
– Το Κράτος και η Μοναξιά (1912)
– Θυσιαστήρια (1915)
– Εξωτερικά (1919)
– Οι 14 στροφές (1919)
– Οι 5 στροφές – Οι παθιασμένοι μυστικοί ψίθυροι – Οι Λύκοι – Δύο λουλούδια από μακριά (1925)
– Αδελφίστικοι και Σκληροί στίχοι (1928)
– Το 3 Ποιητικό Κύκλωμα (1929)
– Διαβάσεις και Χαιρετισμοί (1931)
– Οι Νύχτες του Φήμιου (1935)
– Βραδινό Πυρ (1944, μεταθανάτια έκδοση από τον γιο του, Λέανδρο Παλαμά).

Χαρακτηριστικά στίχου:

– “Αυτό σας λέω, και τίποτα άλλο: Μεθύστε με τον αθάνατο οίνο του 1821.”
– “Η μεγαλοπρέπεια ενός λαού δεν μετριέται σε στρέμματα. Μετριέται με τη φωτιά στις καρδιές τους και το αίμα τους.”

Ο Κωστής Παλαμάς παρέμεινε ένας από τους πιο σημαντικούς φωνές του ελληνικού πολιτισμού και της λογοτεχνίας, ενώ η ποίησή του συνεχίζει να εμπνέει γενι