Η γιορτή του Αγίου Γεωργίου στις 6 Μαΐου είναι μία από τις σημαντικότερες γιορτές στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Άραχοβα, όπου ο άγιος είναι ο προστάτης της πόλης.
Για μέρες αυτή η πόλη στην κεντρική Ελλάδα προετοιμαζόταν για ένα τοπικό φεστιβάλ ή πανηγύρι που έχει τις ρίζες του στη βυζαντινή εποχή. Η παράδοση που επιβιώνει από την Οθωμανική κατοχή μαγνητίζει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
Άντρες και γυναίκες φορούν παραδοσιακά ρούχα, τραγουδούν και χορεύουν και επαναλαμβάνουν επίσης την πασχαλινή παράδοση του ψησίματος αρνιών στους δρόμους της Άραχοβα.
Μια πομπή που κουβαλά το εικονίσμα του αγίου περιφέρεται γύρω από το χωριό και ανηφορίζει προς την εκκλησία. Οι χωρικοί με τα πολύχρωμα παραδοσιακά ρούχα τους ακολουθούν την πομπή του εικονίσματος ενώ οι χορευτικές ομάδες ψυχαγωγούν το πλήθος.
Η Άραχοβα, το χειμερινό Μύκονος της Ελλάδας, ξέρει πώς να γιορτάζει τον προστάτη της πόλης.
Σχεδόν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά έχουν κάποιον που λέγεται Γεώργιος ή Γεωργία μεταξύ συγγενών ή φίλων.
Ο Αγιος Γεώργιος ήταν ένας ρωμαίος αξιωματικός ελληνικής καταγωγής από την Καππαδοκία.
Πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή του Αγίου Γεωργίου, αλλά πιστεύεται ότι ήταν ρωμαίος αξιωματικός ελληνικής καταγωγής από την Καππαδοκία που μαρτύρησε σε μία από τις προ-Κωνσταντινιανές διώξεις.
Υπάρχουν δύο κύριες εκδοχές του μύθου, μια ελληνική και μια λατινική εκδοχή, που μπορούν να εντοπιστούν και οι δύο στον πέμπτο ή έκτο αιώνα.
Στην ελληνική παράδοση, ο Γεώργιος γεννήθηκε από Έλληνες χριστιανούς γονείς στην Καππαδοκία. Ο πατέρας του πέθανε για την πίστη όταν ο Γεώργιος ήταν μόλις δεκατέσσερις χρονών και η μητέρα του επέστρεψε με τον Γεώργιο στην πατρίδα της, τη Συρία Παλαιστίνη.
Λίγα χρόνια αργότερα, πέθανε και η μητέρα του Γεώργιος. Ο Γεώργιος ταξίδεψε τότε στην πρωτεύουσα, τη Νικομήδεια, και εντάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό.
Ο Γεώργιος διώχθηκε για την πίστη του από έναν άνθρωπο που λεγόταν Δαδιανός. Σε μετέπειτα εκδοχές του ελληνικού μύθου, αυτό το όνομα εξηγείται ως Διοκλητιανός και ο μαρτυρικός θάνατος του Γεωργίου τοποθετείται στη διωγμό του Διοκλητιανού το 303 μ.Χ.
Ο Γεώργιος εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό μπροστά στον τοίχο της πόλης της Νικομήδειας, στις 23 Απριλίου 303. Ένας μάρτυρας του πόνου του πείθει την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα της Ρώμης να γίνει και αυτή χριστιανή, οπότε συντροφεύει τον Γεώργιο στο μαρτύριο.
Το σώμα του επέστρεψε στη Λύδδα για ταφή, όπου οι Χριστιανοί σύντομα ήρθαν να τον τιμήσουν ως μεγάλο μάρτυρα ή ιερομάρτυρα – όχι μόνο κάποιον που πεθαίνει για την πίστη αλλά η ηρωική του θάνατος οδηγεί και άλλους στην επιστροφή στο ϧριστιανισμό.
Η Λατινική Passio Sancti Georgii (στον 6ο αιώνα) ακολουθεί τη γενική πορεία του ελληνικού μύθου, αλλά ο Διοκλητιανός γίνεται εδώ Δακιανός, Αυτοκράτορας των Περσών.
Ο Γεώργιος έζησε και πέθανε στη Μελιτίνη της Καππαδοκίας. Το μαρτύριο του επεκτάθηκε σημαντικά σε περισσότερες από είκοσι ξεχωριστές βασανιστήρια κατά τη διάρκεια επτά ετών.
Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του, 40.900 ευσεβείς μετατράπηκαν στο ϧριστιανισμό, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας.
Όταν ο Γεώργιος πέθανε τελικά, ο κακός Δακιανός μεταφέρθηκε με έναν στρόβιλο φωτιάς. Σε μετέπειτα λατινικές εκδοχές, ο διώκτης είναι ο ρωμαίος αυτοκράτορας Δέκιος, ή ένας ρωμαίος δικαστής με το όνομα Δακιανός που υπηρετεί υπό τον Διοκλητιανό.