Πολλές επιστήμες των κοινωνικών επιστημών έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν την ανάπτυξη ακροδεξιών πολιτικών κινημάτων που αντιτίθενται επίσης στη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση του καθημερινού εμπορίου (Mudde 2007; Akkerman et al 2016; Greven 2016). Η Διεθνής Σχέσεων δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς οι ερευνητές έχουν αρχίσει να επικεντρώνουν την προσοχή τους στον τρόπο με τον οποίο η σχέση μεταξύ των κρατών προκαλείται και αναδιαμορφώνεται από τις ενέργειες δεξιών πολιτικών προσώπων όπως η Marine Le Penn, ο Viktor Orban και ο Donald Trump (Öniş και Kutlay 2020; Lacatus και Meibauer 2022; Löfflmann 2022). Ίσως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεισφορές σε αυτό το αναδυόμενο σώμα βιβλιογραφίας είναι το έργο του Pablo de Orellana και του Nicholas Michelsen (2019), το οποίο έχει εξετάσει αυτό που κατέταξαν ως “αντιδραστικό διεθνισμό”. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι οι αντιδραστικοί δεξιοί ηγέτες και διανοούμενοι δεν απορρίπτουν τον διεθνισμό όπως υποστηρίζουν κάποιοι σχολιαστές, αλλά αντιθέτως παρουσιάζουν μια εναλλακτική θεωρία του διεθνούς. Οι κινήσεις που αγκαλιάζουν αυτήν την χαλαρή μορφή αντιδραστικού διεθνισμού καλούν σε μια διεθνή τάξη που χαρακτηρίζεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ διακριτικών εθνικών ομάδων που επιδιώκουν να επιβάλουν φυσικές πολιτιστικές διαφορές, σε συνδυασμό με μια απόρριψη των καθολικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και μια ανανεωμένη υποστήριξη για την ανισότητα και την εθνική κυριαρχία (ibid: 751-752). Αυτός ο αντιδραστικός διεθνισμός χαρακτηρίζεται επίσης από μια λαϊκιστική προσέγγιση στην πολιτική – τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές επίπεδο – και ένα ρητορικό στυλ που επιδιώκει να αντιπαραβάλει μια καθαρή ομάδα κοινών ανθρώπων που καταπιέζονται και κακοποιούνται από μια διεφθαρμένη ελίτ που επιδιώκει να τους εκμεταλλευτεί και να τους υποβαθμίσει (Michelsen κ.ά. 2023). Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε ήδη να παρατηρήσουμε πώς το διεθνές εμπλέκεται στην ανάπτυξη των αντιδραστικών κινημάτων και, όπως έχουν δείξει ήδη άλλοι ερευνητές, το λαϊκισμός παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη σχέση (Berlet 2012, Mudde και Rovira Kaltwasser 2017, Sanahuja και López Burian 2020).