Η συζήτηση γύρω από την Παλαιστίνη έχει βαθιές ιστορικές ρίζες, που χρονολογούνται από την άφιξη του πρώτου εβραίου εποίκου το 1881 (Μασάλα, 2012, σ. 43). Όταν το Ισραήλ διαμόρφωσε τον εαυτό του ως κράτος στην παλαιστινιακή γη το 1948, προκαλώντας σημαντική καταστροφή και βλάβη στον αυτόχθονο παλαιστινιακό λαό (Χόλμαν, 2023), ποικίλες απόψεις ανέκυψαν. Υπήρξαν έντονες συζητήσεις μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν ότι η Νακμπά του 1948 θα έπρεπε να χαρακτηριστεί ως γενοκτονία (π.χ. Σο), ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν πληροί τις παραμέτρους για να οριστεί ως τέτοια (π.χ. Αυρόν, 2013). Τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023, όπου οι ενέργειες των Παλαιστινίων προκάλεσαν μια υψηλή κύμα βίας από το Ισραήλ (Σαλχάνι, 2023), έχουν προκαλέσει διεθνή εξέταση. Ενώ πολλοί θεωρούν τα επίπεδα βίας και καταστροφής που επιβάλλονται στην Παλαιστίνη ως γενοκτονικά (Αντέλ και Γκάλαχερ, 2023), οι συζητήσεις παραμένουν, καθώς κάποιοι αμφισβητούν την εγκυρότητα τέτοιων καταγγελιών (Πόλαρντ, 2024).

Σε αυτό το δοκίμιο, ισχυρίζομαι ότι η μεταχείριση του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων γενικά πληροί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί ως γενοκτονία, υπερβαίνοντας εισερχόμενα περιστατικά όπως η Νακμπά ή τα γεγονότα μετά την 7η Οκτωβρίου. Για να αναλύσω τις πολυδιάστατες πτυχές, πρώτα βασίζομαι σε αναλύσεις από ειδικούς όπως ο Αυρόν (2013), ο Παπέ (2006) και ο Σο (2010) για να εξετάσω διαφορετικές απόψεις μεταξύ αυτών που δεν θεωρούν τη Νακμπά ως γενοκτονία και αυτών που το κάνουν. Επιπλέον, εξετάζω τις λεπτομέρειες ανάμεσα στο ‘εθνοκάθαρση’ και τη γενοκτονία, και μελετώ το σημαντικό έργο του Ραφαέλ Λέμκιν (1944) σχετικά με την εννοιολογία της γενοκτονίας ως μια μορφή καταστροφής με κοινωνικές και πολιτιστικές πτυχές στο επίκεντρό της. Με αυτόν τον ευρύτερο ορισμό, σκοπεύω να επισημάνω τη συνέχεια της γενοκτονίας που έχουν βιώσει οι Παλαιστίνιοι κατά τις δεκαετίες.

Περισσότερες πληροφορίες: https://www.e-ir.info/2024/07/01/destruction-colonialism-and-capital-genocidal-perspectives-on-palestine/