Ο Ναρέντρα Μόντι, ως ταπεινωμένος, ετοιμαζόταν να ορκιστεί για τρίτη φορά ως πρωθυπουργός της Ινδίας την Κυριακή, το πολιτικό κλίμα στη Νέα Δελχί φαινόταν να έχει μετασχηματιστεί.
Οι εκλογές που ολοκληρώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα αφαίρεσαν από τον κ. Μόντι την πλειοψηφία του στο κοινοβούλιο και τον ανάγκασαν να στραφεί σε μια ποικίλη ομάδα συμμαχιών για να παραμείνει στην εξουσία. Τώρα, αυτά τα άλλα κόμματα απολαμβάνουν κάτι που για χρόνια ήταν μοναδικά του κ. Μόντι: σημασία και προβολή.
Οι ηγέτες τους έχουν πλημμυρίσει από τις τηλεοπτικές ομάδες κατά τη διάρκεια της πορείας τους για να παρουσιάσουν αιτήσεις και πολιτικές απόψεις στον κ. Μόντι. Και οι αντίπαλοί του επίσης έχουν περισσότερο χρόνο στην τηλεόραση, με τα κανάλια να μεταδίδουν ζωντανά τις συνέντευξέις τους, κάτι που σχεδόν δεν είχε ακουστεί τα τελευταία χρόνια.
Πάνω απ ‘όλα, η αλλαγή φαίνεται στον ίδιο τον κ. Μόντι. Προς το παρόν, τουλάχιστον, ο μεσσιανικός αέρας έχει φύγει. Παρουσιάζεται ως ο ταπεινός διοικητής που οι ψηφοφόροι έδειξαν ότι ήθελαν.
Σε πολλούς, η αλλαγή προσέγγισης του κ. Μόντι μπορεί μόνο να σημαίνει καλά πράγματα για τη δημοκρατία της χώρας – μια κίνηση προς τη μετριοπάθεια σε μια τεράστια διαφορετική χώρα που είχε μετατραπεί σε μονόλιθο με πρώτο το Χίντου στην εικόνα ενός ανθρώπου.
Η ερώτηση είναι εάν ο κ. Μόντι μπορεί πραγματικά να γίνει κάτι που δεν ήταν κατά τη διάρκεια των πάνω από δύο δεκαετιών που ήταν στο εκλεγμένο αξίωμα: ένας δημιουργός συναίνεσης.
“Είναι ένας πραγματικιστής πολιτικός και, για την ίδια του την επιβίωση και για την επιβίωση του κόμματός του, θα είναι λίγο πιο μετριοπαθής”, δήλωσε ο Ashutosh, ένας αναλυτής με έδρα τη Νέα Δελχί που χρησιμοποιεί μόνο ένα όνομα και είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου για το πώς έχει αλλάξει η ινδική πολιτική υπό τον κ. Μόντι. “Αλλά να υποθέσετε μια ποιοτική αλλαγή στον τρόπο διακυβέρνησής του είναι να περιμένεις πολλά.”
Το χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης του κ. Μόντι τα τελευταία χρόνια ήταν η χρήση των μέσων εξουσίας που είχε στη διάθεσή του – από την πίεση των αστυνομικών υποθέσεων μέχρι την προσφορά ενός μεριδίου εξουσίας και των προνομίων της – για να σπάσει τους αντιπάλους του και να τους κάνει να μεταπτυχιακούν στην πλευρά του. Ένα τραυματισμένο κυβερνών κόμμα μπορεί να δοκιμάσει τέτοιες τακτικές για να αποκολλήσει μερικούς νομοθέτες προς την πλευρά του, λένε οι αναλυτές, για να ενισχύσει τη θέση του στην κορυφή.
Αλλά στις ημέρες που οδηγούν στην ορκωμοσία, μια αλλαγή στην προσέγγιση ήταν εμφανής. Όταν τα μέλη της νέας συμμαχίας συσκευάστηκαν στην αίθουσα του παλιού κτιρίου του κοινοβουλίου της Ινδίας την Παρασκευή για συζητήσεις για τον σχηματισμό της κυβέρνησης, κάθε φορά που ένας υψηλόβαθμος σύμμαχος που κάθισε δίπλα του σηκώθηκε για να ξεκινήσει τον λόγο του, ο κ. Μόντι σηκωνόταν επίσης. Όταν ήρθε η ώρα για τον κ. Μόντι να περιβάλλεται με γιρλάντα ως επιλογή της συμμαχίας για πρωθυπουργό, περίμενε να φτάσουν οι ηγέτες των δύο βασικών συμμαχιών στο πλευρό του πριν το συγχαρητήριο στεφάνι με μωβ ορχιδέες τοποθετηθεί γύρω από τον λαιμό του.
Η μιαώρη ομιλία του δεν περιείχε καμία από τις συνήθεις αναφορές στον εαυτό του στον τρίτο πρόσωπο. Τονίζει την ταπεινή του στάση. Εστίασε στην υπόσχεση της συμμαχίας για “καλή διακυβέρνηση” και “το όνειρο μιας αναπτυγμένης Ινδίας”, και αναγνώρισε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά από τα τελευταία 10 χρόνια.
Την τελευταία φορά που ο κ. Μόντι πήγε στο συγκρότημα του Κοινοβουλίου για ένα συμβάν που παρακολουθήθηκε στενά, τον περασμένο Μάιο όταν εγκαινίασε ένα νέο, πιο σύγχρονο κτίριο για τη συνέλευση, έκανε μια είσοδο που ορισμένοι παρατηρητές συγκρίνουν με αυτήν ενός βασιλιά: με σήματα στο μέτωπό του ως ένδειξη ευσέβειας και ένα σκήπτρο στο χέρι του, ενώ γυμνόστηθοι, ψάλλοντας Χίντου μοναχοί περπατούσαν μπροστά και πίσω από αυτόν.
Αυτή τη φορά, πήγε απευθείας σε ένα αντίγραφο του Συντάγματος, το οποίο δηλώνει ότι η Ινδία είναι μια κοσμική και σοσιαλιστική δημοκρατία, κάνοντας υπόκλιση πριν το ανασηκώσει στο μέτωπό του.
Για πρώτη φορά στις πάνω από δύο δεκαετίες στο εκλεγμένο αξίωμα, ο κ. Μόντι βρίσκεται σε άγνωστο έδαφος. Μέχρι τώρα, όσο και αν ήταν στο πηλίκο – είτε στο επίπεδο των πολιτειών ως πρωθυπουργός του Γκουτζαράτ είτε στο εθνικό επίπεδο – το Κόμμα του Μπχαρατίγια Τζανάτα είχε πάντα πλειοψηφία. Οι αναλυτές λένε ότι η ιστορία του που δεν έχει ποτέ βρεθεί στην αντιπολίτευση έχει διαμορφώσει την επιθετική του προσέγγιση στην πολιτική.
Όταν έφυγε από το Γκουτζαράτ, μετά από 13 χρόνια, είχε θεμελιώσει μια τόσο στερεά αγκυροβολία και είχε τόσο κατατροπώσει την αντιπολίτευση που η πολιτεία είχε γίνει αποτελέσματα μονοκομματικής διακυβέρνησης. Η πρώτη του εθνική νίκη το 2014, με πλειοψ
