Η αναβίωση του ελληνικού μπάσκετ μετά το 1987
Το μπάσκετ στην Ελλάδα, μέχρι το 1987, ήταν τόσο μετριότητα όσο είναι συνήθως ο ελληνικός ποδόσφαιρος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ωστόσο, στις 14 Ιουνίου 1987, κάτι θαυματουργικό συνέβη και οι Έλληνες ξεκίνησαν μια ερωτική σχέση με το πορτοκαλί μπάλα, η οποία δεν έχει κρυώσει ακόμα.
Ήταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της FIBA του 1987 και η Ελλάδα είχε φτάσει στον τελικό. Ήταν η εποχή που γεννήθηκαν οι πρώτοι ελληνικοί μπασκετμπολίστες-θρύλοι, αυτοί που ενέπνευσαν τις επόμενες γενιές και πρώτοι θέσαν την Ελλάδα σε ένα εξέχον σημείο στο χάρτη του μπάσκετ.
Ήταν η εποχή του Νίκου Γκάλη, του Παναγιώτη Γιαννάκη, του Παναγιώτη Φασούλα, του Φάνη Χριστοδούλου και του Μέμου Ιωάννου, ονόματα που έγιναν γνωστά σε πολλούς Έλληνες. Τα πόστερ τους διέκοσαν τα δωμάτια πολλών εφήβων.
Μετά την εξάλειψη της Ιταλίας και της Γιουγκοσλαβίας, δύο φαβορί για την κατάκτηση του τουρνουά, στα προημιτελικά και τα ημιτελικά, αντίστοιχα, η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με τη Ρωσία στον τελικό, σε μια εποχή που οι χώρες του Σοβιετικού Συνασπισμού είχαν πολύ δυνατές εθνικές ομάδες σε σχεδόν όλα τα δημοφιλή αθλήματα.
Ο αγώνας, που διεξήχθη στο νεόκτιστο «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας», ήταν μια μάχη με αγωνία, με το κουδούνι να βρίσκει τις δύο ομάδες ισόπαλες με σκορ 89-89. Στην παράταση, οι παίκτες στα μπλε και λευκά κατάφεραν να κερδίσουν με 103-101, στέλνοντας εκατομμύρια Έλληνες σε όλο τον κόσμο σε έκσταση. Ο Γκάλης σημείωσε απίστευτα σαράντα πόντους.
Εκατοντάδες χιλιάδες – ίσως ακόμα και εκατομμύρια – Έλληνες βγήκαν στους δρόμους σε όλη τη χώρα κρατώντας ψηλά το «Μπλε και Λευκό» σε έναν παιδικό χορό τραγουδιώντας και πανηγυρίζοντας. Η χαρά ήταν τόσο μεγάλη που ένας ξένος θα μπορούσε να νομίσει ότι οι άνθρωποι γιόρταζαν το τέλος μιας νικηφόρας πολέμου.
Το «Final Countdown» της Ευρώπης ακουγόταν παντού στην Ελλάδα, από μουσικό κουτί και αυτοκινητόστερεοφωνικά. Από εκείνη τη στιγμή, η εθνική ομάδα μπάσκετ έλαβε μια τεράστια ποσότητα αγάπης και θαυμασμού από τους Έλληνες.
Το μπάσκετ άνοιξε αμέσως τον δρόμο για την εισβολή των νέων ελληνικών παιδιών στο άθλημα, εγκαταλείποντας το ποδόσφαιρο και ασχολούμενοι με το μπάσκετ. Σύντομα, ανακάλυψαν ότι ήταν καλοί σε αυτό.
Ήταν τόσο καλοί που η Ελλάδα κέρδισε το δεύτερο μετάλλιο της στο EuroBasket του 2005 μετά τη νίκη επί της Γερμανίας με 78-62. Ένα χρόνο αργότερα, στο ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2006 στην Ιαπωνία, κέρδισαν τις Ηνωμένες Πολιτείες με 101-95.
Η εθνική ομάδα της Ελλάδας δεν έχει κερδίσει μετάλλια από το 2005, αλλά πάντα ξεχωρίζει σε διεθνή τουρνουά, τελειώνοντας συνήθως κάπου στις πρώτες πέντε θέσεις.
Δυστυχώς, ο θρυλικός ελληνικός προπονητής, Κώστας Πολίτης, ο αρχιτέκτονας της νίκης της Ελλάδας, απεβίωσε το 2018.
Ο Πολίτης θα θυμάται πάντα ως ο άνθρωπος που σήκωσε το τρόπαιο μαζί με τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Παναγιώτη Φασούλα, το Φάνη Χριστοδούλου και τον Μέμο Ιωάννου – άνδρες που πράγματι έγιναν οικογενειακά ονόματα στους περισσότερους Ελληνες με τα πόστερ τους να κοσμούν τους τοίχους των παιδικών δωματίων.
Ωστόσο, σε συλλογικό επίπεδο, από τη δεκαετία του 1990, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν εντυπωσιάσει σε κάθε Final Four της EuroLeague. Οι «Πράσινοι» έχουν κερδίσει επτά ευρωπαϊκούς τίτλους, ενώ οι «Κόκκινοι» έχουν κερδίσει τρεις, τοποθετώντας συνεχώς την Ελλάδα στην υψηλότερη κατηγορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.