είναι ένας Συνεργαζόμενος Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ. Με ειδίκευση στη μετανάστευση, τη δημιουργία κράτους, την πολιτική γεωγραφία και τον εξωτερικό χώρο, διευθύνει ερευνητικά έργα για την ‘Πολιτική Μετανάστευση στον Παγκόσμιο Νότο’ και τη ‘Αποαποικιοποίηση του Εξωτερικού Χώρου’. Είναι επίσης Κύριος Συντάκτης Συνεργάτης για το περιοδικό Πολιτική Μετανάστευσης και Κύριος Ερευνητής στο Αφρικανικό Κέντρο για τη Μετανάστευση και τη Κοινωνία, Πανεπιστήμιο WITS. Ο Δρ. Vigneswaran έχει δημοσιεύσει πολλά επιδραστικά άρθρα και βιβλία, ειδικά στη μετανάστευση, την εδαφικότητα και την κυριαρχία, συμπεριλαμβανομένων των ‘Η ασυνέπεια της μεταναστευτικής πολιτικής: τα όρια των “Ανωτέρων” προσεγγίσεων’ (με τον Ernesto de León), ‘Χάκινγκ ελέγχου μετανάστευσης: Επαναχρησιμοποίηση και επαναπρογραμματισμός απελάσεων’ (με την Anja K Franck), ‘Καθεστώτα προστασίας μεταναστών: Πέρα από την υπεράσπιση και προς την έξοδο στην Ταϊλάνδη’ και ‘Η γαιώδης παγίδα: Διεθνείς Σχέσεις πέραν της Γης’ (με τον Enrike van Wingerden).
Πού βλέπετε τις πιο συναρπαστικές έρευνες/συζητήσεις να λαμβάνουν χώρα στον τομέα σας;
Παρακολουθώ μια νέα πεδίο έρευνας να αναδύεται – και αυτό είναι αυτό καθαυτό συναρπαστικό. Έχουμε κάνει ιστορικές και βασισμένες σε πολιτικές μελέτες του εξωτερικού χώρου εδώ και δεκαετίες, αλλά η κριτική και διεπιστημονική έρευνα σε αυτό το θέμα μόλις άρχισε. Πρωτοπόροι όπως ο Daniel Deudney, ο Dimitrios Stroikos και η Mai’a Cross έχουν σχεδιάσει μονοπάτια που το Διεθνές Δίκαιο θα ακολουθήσει για πολλά χρόνια ακόμη. Εμπειρικά, το Διεθνές Δίκαιο υστερεί πολύ πίσω από άλλες επιστήμες, και ιδιαίτερα η ανθρωπολογία. Άνθρωποι όπως η Janet Vertesi, η Linda Messeri και ο David Valentine μας παρέχουν τον τύπο κατανόησης των πολιτικών της διαστημικής βιομηχανίας που χρειάζεται το Διεθνές Δίκαιο για να αρχίσει να κάνει ερωτήσεις με νόημα. Οι συζητήσεις, δυστυχώς, είναι ακόμη μερικά χρόνια μακριά.
Πώς έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου ο τρόπος με τον οποίο κατανοείτε τον κόσμο και ποιος (ή τι) προκάλεσε τις σημαντικότερες μεταβολές στη σκέψη σας;
Το επαγγελματικό μου έργο είναι έντονα κοινωνικό και διαδραστικό. Έτσι, οι “επιρροές” μου δεν είναι απαραίτητα κανονικές. Στη γενική πολιτική, θα έλεγα ότι η σημαντικότερη αλλαγή ήταν να εγκαταλείψω εντελώς το έννοια του “κράτους”. Κάθε φορά που βλέπω αυτό το έννοια να χρησιμοποιείται, ή το χρησιμοποιώ ο ίδιος, νιώθω πολύ αβολα. Είναι τόσο ψευτικό. Τόσο ανώφελο. Ανθρωποι όπως ο Loren Landau, η Julia Hornberger και η Anja Franck με ενθάρρυναν να αναζητήσω πιο οργανικές και από κάτω προς τα πάνω διαδικασίες κατασκευής πολιτικής τάξης. Και το κάνουν μέσω πλούσιων ποιοτικών εργασιών στον Παγκόσμιο Νότο. Αυτό το είδος εργασίας όχι μόνο δημιουργεί αμφιβολίες για μερικές από τις πολύ ψηλές ιδέες που κυκλοφορούν στους κύκλους των Διεθνών Σχέσεων, αλλά ανοίγει επίσης τις θεωρίες μας σε πραγματικά απελευθερωτικές πολιτικές δυνατότητες.
Όσον αφορά την πρόσφατη μετάβασή μου στον εξωτερικό χώρο, νομίζω ότι η Enrike van Wingerden είναι μακράν η πιο επιδραστική προσωπικότητα. Είναι απλά ένας επιδέξιος γενιός, και το στοίχημα μου είναι ότι θα αναφέρετε το όνομά της πολλές φορές στα επόμενα χρόνια. Διαθέτει μια διανοητική τόλμη σε συνδυασμό με γνήσια συμπόνια και ταπεινότητα – ένα σπάνιο συνδυασμό. Όσον αφορά τον εξωτερικό χώρο, νομίζω ότι απλά είχε μια καλή μύτη για να ανιχνεύσει ένα αναδυόμενο και συναρπαστικό πεδίο. Το άρθρο μας μαζί στο ‘Γαιώδη Παγίδα’ ήταν τόσο χαρά να γράψουμε, επειδή, αφού αρχίσετε να σκέφτεστε για τον εξωτερικό χώρο, είναι τόσο προφανές ότι οι μελετητές Διεθνών Σχέσεων “Δεν κοιτούν ψηλά” στους ουρανούς. Ταυτόχρονα: έπρεπε να το πούμε πριν μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Τι ενέπνευσε το πρόσφατο ενδιαφέρον σας για την έρευνα στον εξωτερικό χώρο και γιατί πιστεύετε ότι οι ερευνητές των Διεθνών Σχέσεων πρέπει να εστιάσουν περισσότερο σε αυτό;
Ενδιαφέρομαι για την εδαφικότητα και την κινητικότητα για καιρό. Συνάδελφοί μου θα σας πουν ότι ανέπτυξα μια μη υγιή εμμονή με το έργο του John Ruggie σχετικά με το θέμα ενώ έγραφα τη διατριβή μου. Τότε ήμουν πολύ περίεργος με το γεγονός ότι η εδαφική ‘σχεδιασμός’ της πολιτικής τάξης είναι σκληρωμένος πολύ νωρίς στην ιστορία τους και μπορεί να γίνει αρκετά βαθιά θεσμοθετημένος για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έτσι, πιστεύω ότι αυτά τα μαθήματα μπορούν να μεταφερθούν στον εξωτερικό χώρο.
Τώρα, μια λέξη προειδοποίησης: ας μην είμαστε ‘διαστημικοί’. Η αποικιοποίηση και η εξερεύνηση του διαστήματος είναι έργα που δεν θα ωριμάσουν πλήρως για γενεές που έρχονται. Θα χρειαστεί χρόνος για να κατανοήσουμε όλες τις βαθιές επιπτώσεις του διαστήματος για τις Διεθνείς Σχέσεις και τις εδαφικές κοινωνίες. Ωστόσο, θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι το διά
Η εξαφάνιση είναι ένα φαινόμενο που συνδέεται στενά με την πολιτική βία και την αστυνομική βία στη σύγχρονη Βραζιλία. Οι αφανείς που εξαφανίζονται αντιπροσωπεύουν μια ομάδα ανθρώπων που καταπιάνονται με τον αγώνα ενάντια στο καθεστώς, ενώ η αστυνομία δρα ως κυριαρχικός φορέας που αποφασίζει ποιοι θα είναι οι εξαφανισμένοι και ποιοι θα είναι οι νεκροί. Οι πολιτικές εξαφανίσεις στη Βραζιλία αφορούν κυρίως την εκπαιδευμένη, λευκή και αριστερή ελίτ, ενώ άλλες ομάδες όπως οι ιθαγενείς και οι αγρότες δεν θεωρούνται πολιτικοί αφανείς.
Η έννοια του “πολιτικού αφανισμού” στη Βραζιλία περιορίζεται σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων και σε συγκεκριμένες περιόδους, ενώ η αστυνομία ενεργεί με βάση τη ρατσιστική δομή του κράτους. Η λογική του πολέμου κατά των ναρκωτικών και η εξιλέωση της αναλαμβάνουν τον έλεγχο των σωμάτων και επικυρώνουν τις δολοφονίες και τις εξαφανίσεις, κυρίως των μαύρων, στα «αποβράσματα» των φαβέλας. Η πραγματικότητα αυτή αναιρεί τον ρατσισμό της δημοκρατίας και αποσιωπά το ρατσιστικό στοιχείο στην εξήγηση των αστυνομικών δολοφονιών και εξαφανίσεων.
Η συγγραφέας του βιβλίου, Sabrina Villenave, αποτελεί μια πολύτιμη πηγή γνώσης για την κατανόηση της πολιτικής εξαφάνισης στη σύγχρονη Βραζιλία, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα κριτική του εννοιολογήματος της «πολιτικής εξαφάνισης». Η ανάλυσή της αναδεικνύει τον ρόλο της αστυνομίας ως κυρίαρχης δύναμης που αποφασίζει για την εξαίρεση σε ένα μετα-αποικιακό και ρατσιστικό κράτος.
Το βιβλίο προσφέρει μια πρωτότυπη συμβολή στη συζήτηση γύρω από την κυβερνητικότητα και τη βιοπολιτική στις διεθνείς σχέσεις, ενώ τονίζει ότι οι θεωρίες αυτές δεν είναι επαρκείς για την κατανόηση της κρατικής βίας σε μετα-αποικιακές και ρατσιστικές κοινωνίες όπως η βραζιλιάνικη.
Τελικά, το βιβλίο αποτελεί μια σημαντική προσθήκη στον διεθνή διάλογο για την πολιτική εξαφάνιση στη Βραζιλία, αναδεικνύοντας τη σημασία της κατάλληλης διαχείρισης του παρελθόντος και της αποστρατιωτοποίησης της αστυνομίας. Η μελέτη της εξαφάνισης στη Βραζιλία μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλους χώρους όπου ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» λειτουργεί ως πρόσχημα για την εξάλειψη των «αχρείων» ανθρώπων.
